Οι κτηνωδίες των τούρκων κατά του Κυπριακού Ελληνισμού δεν παραγράφονται, γιατί έχουν γραφτεί με ανεξίτηλα γράμματα στην Ιστορία του Έθνους μας. Οι δε σεξουαλικές φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν κατά την τουρκική εισβολή του Αττίλα, εναντίον του γηγενούς πληθυσμού των Ελλήνων Κυπρίων, είναι εξωφρενικά ασύλληπτες.    Φυσικά, όλα αυτά δεν έχουν καμία βαρύτητα για την ανάλγητη κυβέρνηση που 41 χρόνια μετά, ξαφνικά θυμήθηκε αυτές τις πονεμένες γυναίκες και ενέκρινε επίδομα-ταρίφα για κάθε θύμα βιασμού κατά την εισβολή. Πόσο μάλλον για την προδοτική αριστερά, αφού κατ’ ισχυρισμόν της και σε ρόλο συνηγόρου-χαφιέ του κατακτητή, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, κάνει λόγο για βιασμούς και φόνους γυναικόπαιδων σε τουρκο”κυπριακά” χωριά από εοκαβητατζήδες εθνικιστές, ενοχοποιώντας ολόκληρη την ελληνοκυπριακή κοινότητα για ”γενοκτονία” όπως ακριβώς έπραττε και ο σοβινιστής Ντενκτάς, με την αυθαίρετη εξίσωση της υποτιθέμενης εγκληματικής πράξης μιας ομάδας ατόμων, με τις αμέτρητες περιπτώσεις βιασμών Ελληνοκυπρίων γυναικών και κοριτσιών κατά την τουρκική εισβολή του 1974.   Θα ‘πρεπε να ντρέπονται! Στην περίπτωση της Κύπρου, η εξίσωση των δύο ”κοινοτήτων” και η απόδοση ίσων ευθυνών στο συγκεκριμένο αυτό ζήτημα αποτελεί υπέρτατη ύβρι προς τις χιλιάδες Ελληνίδες που υπέστησαν αυτή την εξευτελιστική ταπείνωση κατά την τουρκική εισβολή του 1974 και κατάφωρη διαστρέβλωση της σύγχρονης Κυπριακής Ιστορίας! Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι ο βιασμός και η άσκηση σεξουαλικής βίας στον αντίπαλο -όπως και άλλες μορφές αποτρόπαιων εγκληματικών πράξεων (αποκεφαλισμοί, σφαγιασμοί, βασανισμοί)- δεν αποτελούν μέρος του ψυχισμού και της ιδιοσυγκρασίας των Ελλήνων της Κύπρου. Καιρός να το εμπεδώσουν. Τα φρικτά εγκλήματά τους -ακόμη και προς τους ομοεθνείς τους- τα μαρτυρούν άλλωστε οι ίδιοι οι τουρκοφονιάδες, όπως θα διαπιστώσετε διαβάζοντας παρακάτω τα ανείπωτα.      41 χρόνια ήταν αρκετά για να αποσιωπηθεί η αλήθεια… Οι ψυχές ζητούν δικαίωση   Οι τούρκοι βίαζαν εγκύους, γυναίκες, γέρους, παιδιά… Στην 130-σέλιδη έκδοση του ανώτερου αστυνόμου Παναγιώτη Μαχουζαρίδη με τίτλο «Οι τουρκικές ομότητες στην Κύπρο» του 1975 και σε υπηρεσιακή έκθεση 144 σελίδων των υπηρεσιών ασφαλείας της Δημοκρατίας προς τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο της 7ης Οκτωβρίου 1976 με τίτλο «Τουρκικαί Ωμότηται», καταγράφονται από αυτόπτες μάρτυρες οι βιασμοί και η σεξουαλική κακοποίηση εκατοντάδων Ελληνοκυπρίων γυναικών και κοριτσιών ηλικίας από 11 μέχρι 88 χρονών. Δεκάδες είναι οι περιπτώσεις κατά συρροή, καθημερινών βιασμών (όπως της Χ.Ι. από τη Βώνη που βιαζόταν καθημερινά από τούρκους για δυο ολόκληρους μήνες) σε κατεχόμενα χωριά όπως η Κυθρέα, το Παλαίκυθρο, το Νέο Χωριό Κυθρέας. Δεκάδες επίσης οι βιασμοί γυναικών μπροστά στα παιδιά τους (όπως της Μ.Γ. από το Τριμύθι που βιάστηκε επανειλημμένα μπροστά στα παιδιά της ηλικίας τεσσάρων και πέντε χρόνων), ή των συζύγων και μελών των οικογενειών τους υπό την απειλή των όπλων. Άπειρες οι σεξουαλικές κακοποιήσεις ανήλικων κοριτσιών ηλικίας 11 μέχρι 18 ετών (όπως στην αποθήκη σιτηρών στις Μάνδρες) μερικές από τις οποίες βιάζονταν καθημερινά.    Συγκλονιστικές οι περιπτώσεις της εγκύου Γ.Π. από το Μαραθόβουνο που βιάστηκε διαδοχικά από έξι τούρκους μέχρι λυποθυμίας, ή του πενηντάχρονου τυφλού Π.Δ. από τον Άγιο Σέργιο που κακοποιήθηκε σεξουαλικά. Ακόμη της Δ.Γ. από τον Άγιο Σέργιο η οποία όταν έμεινε έγκυος αυτοκτόνησε στις 23 Δεκεμβρίου 1974. Δεκάδες επίσης οι εν ψυχρώ εκτελέσεις κοριτσιών που αντιστάθηκαν στις σεξουαλικές ορέξεις τούρκων και τουρκο”κυπρίων”. Αξίζει να σημειωθεί ότι για την αντιμετώπιση της τραγικής κατάστασης, μετά από αίτημα του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού και της κυπριακής Κυβέρνησης, η Διοίκηση των Βρετανικών Βάσεων ενέκρινε στις 21 Οκτωβρίου 1974 το Διάταγμα 9/1974 Cyprus-The Abortion Ordinance 1974, το οποίο επέτρεψε τη διεξαγωγή δεκάδων εκτρώσεων σε Ελληνοκύπριες που βιάστηκαν, στο Νοσοκομείο Princess Mary στο Ακρωτήρι (43.75% των εγγράφων λείπουν από το σχετικό φάκελο DEFE 68/151 του Βρετανικού Αρχείου). Κτηνοβασίες και βιασμοί στα κατεχόμενα από τούρκους   Θύματα σεξουαλικής κακοποίησης υπήρξαν όμως, ναι, και στην τουρκο”κυπριακή” κοινότητα, η οποία για χρόνια (ειδικά μεταξύ 1964-1974) δέχτηκε σιωπηλά την σκληρότητα και τη βία της τουρκο”κυπριακής” ΤΜΤ αλλά και ορισμένων αξιωματικών εκ Τουρκίας. Αποτελεί δε κοινό μυστικό στη μειονότητα, τόσο η εκδικητική παρενόχληση από την ΤΜΤ των συζύγων των δυο τουρκο”κυπρίων” δικηγόρων Hikmet και Gurkan μετά τη δολοφονία τους από την οργάνωση στις 23 Απριλίου 1962, όσο και η παρενόχληση των συζύγων και των θυγατέρων τουρκο”κυπρίων” που αποστέλλονταν σκόπιμα για στρατιωτική υπηρεσία στον Άγιο Ιλαρίωνα. Ο αυτοεξόριστος έφεδρος τούρκος αξιωματικός, Υalcin Kucuk, απεκάλυψε ότι το 1974 θύματα των εισβολέων, οι οποίοι δεν δίσταζαν να προβαίνουν και σε κτηνοβασίες, υπήρξαν και τουρκο”κύπριες”, των οποίων οι σύζυγοι απουσίαζαν κατά την περίοδο των επιχειρήσεων. Εγκλήματα τα οποία τα χρεώθηκαν μετέπειτα, οι «κακοί του Νότου» γιατί έτσι βόλευε κάποιους…     Μαζικές εκτελέσεις και συνεχείς βιασμοί από τ/”κ” «Μουτζαχίντ»   Δεμένους πισθάγκωνα εκτέλεσαν τους αδήλωτους αιχμαλώτους στο χωριό Τζιάος, βδομάδες μετά τη λήξη των επιχειρήσεων του Αττίλα. Επί 33 έτη τα ονόματά τους ήσαν στον κατάλογο των Αγνοουμένων. Το 2007 τα οστά τους εντοπίστηκαν στο Τζιάος. Με τα τεκμήρια της άνανδρης δολοφονίας:     Τα δεμένα οστά των καρπών, οι τρύπες από τις βολίδες που τους έπληξαν. Και η τρύπα της χαριστικής βολής στο κεφάλι. «Σήμα κατατεθέν» στα περισσότερα λείψανα αγνοουμένων που ανασύρθηκαν από τις σκλαβωμένες περιοχές: Καζάφανι, Κνώδαρα, Γαλάτεια και Τζιάος. «Σήμα κατατεθέν» των εγκλημάτων που διέπραξαν, μαζικά, συστηματικά και διατεταγμένα, ο τουρκικός στρατός και οι τουρκο”κύπριοι” «Μουτζαχίντ» της ΤΜΤ, στους μάχιμους και αμάχους που αιχμαλώτισαν το 1974 και έκτοτε «εξαφάνισαν» επί 33 έτη τα ίχνη τους.   Των οκτώ εκτελεσθέντων αγνοουμένων «του Τζιάους» τα μαρτυρικά οστά ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA και δόθηκαν στους οικείους τους για να κηδευτούν. Σάββατο και Κυριακή 26 και 27.1.08 κηδεύτηκαν στις Αγγλισίδες, στις Καμάρες και στο Παραλίμνι τα οστά των: – 1. Σωτήρη Χαμπή Χατζηπαναγή, από τις Μάνδρες Αμμοχώστου,- 2. Κυριάκου Κ. Σωτήρη, αγροφύλακα από το Λάπαθος Αμμοχώστου,- 3. Γεώργιου Χριστοδούλου, από τις Μάνδρες Αμμοχώστου. Σάββατο 2.2.08 κηδεύτηκαν, στον Αγ. Αθανάσιο Λεμεσού και στον προσφυγικό συνοικισμό «Στρόβολος III», τα οστά των: – 4. Γιάννη Αδάμου Καραγιάννη, από τις Μάνδρες,- 5. Φοίβου Καραγιάννη, από το ίδιο χωριό,- 6. Τόμη Όμπασιη, από τη Γύψου Αμμοχώστου. Ακολούθησαν το επόμενο Σαββατοκύριακο, στο Τσιακκιλερό και στις Βρυσούλες, οι κηδείες των οστών των: – 7. Δημήτρη Σύζινου, από τη Γύψου και- 8. Πασχάλη Μοσφίλη από τις Μάνδρες.   «Οι παραστρατιωτικές ομάδες των τ/”κ” Μουτζαχίντ ήταν αιμοβόροι και απάνθρωποι, σάπιοι πέρα για πέρα. Γεμάτοι μίσος και σκληρότητα… πλιατσικολόγοι με φονικά ένστικτα. Οι Μουτζαχίντ κυρίως, αλλά και μερικοί αξιωματικοί δολοφονούσαν και βίαζαν σε όλη τη διαδρομή», μαρτυρεί ο εκ των υπαξιωματικών του Αττίλα, Haci Kofen, του 61ΣΠ της 28ης Μεραρχίας του Αττίλα.   «Στις επιχειρήσεις “σκούπα” ο τουρκικός στρατός και οι τ/”κ” Μουτζαχίντ δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να λεηλατούν τις περιουσίες των Ε/κ, να βιάζουν γυναίκες και μικρά κορίτσια, να δολοφονούν αμάχους και παιδιά και ν’ αποφασίζουν τις ομαδικές εκτελέσεις των αιχμαλώτων», μαρτυρεί ο Mustafa Ongan, δεκανέας της 48 Μοίρας Πυροβολικού του Αττίλα.   Αποτροπιασμός… Οι κτηνότουρκοι ασελγούσαν σε ακέφαλα κορμιά Ελληνίδων! Αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα της Θράκης “Αντιφωνητής”. Από στόμα σε στόμα γυρνούσε, αλλά για πρώτη φορά το διαβάσαμε χτες από την γραφίδα της τ/”κ” δημοσιογράφου, Σεβγκιούλ Ουλουντάγκ. Μια απίστευτη ιστορία πόνου που διηγήθηκε ο Αχμέτ Ντεριά. Ανατρίχιασα. Τι άλλο θ’ ακούσουμε… Εξιστορούνται γεγονότα του ’74 στην Καρπασία. Ο ίδιος δεν ήταν μάρτυρας, αλλά τα διηγήθηκαν κάτοικοι της περιοχής. Στην περιοχή Ταύρου, τούρκοι στρατιώτες προσπάθησαν να βιάσουν μια 18χρονη Ελληνίδα. Επειδή η κοπέλα όμως αντιστάθηκε της κόψαν το κεφάλι, το ξεχώρισαν από το σώμα και μετά βίασαν το ακέφαλο σώμα! Όταν μάλιστα έγινε στρατοδικείο γι’ αυτήν την υπόθεση, η μάνα του κοριτσιού δεν έκανε μήνυση. Και όταν την ρώτησαν γιατί, αυτή είπε: «έχω άλλα 5 παιδιά, τουλάχιστον να σωθούν αυτά…» (τουρκο”κυπριακή” εφημερίδα ΄Αφρίκα’, 27/1/2008) Βίαζαν μικρά κορίτσια μέσα στις εκκλησιές… Το 1974 ο τουρκικός στρατός σε συλλήψεις που έκανε στην Άσσα ξεχώρισε τους άντρες από τις γυναίκες. Τους άντρες τους έβαλαν σε λεωφορείο και τους έστειλαν στο άγνωστο… Ποτέ δεν τους ξαναείδε κανείς. Σύμφωνα με όσα περιέγραψε η Σεβγκιούλ, βιάστηκαν τότε πολλές γυναίκες και μικρά κορίτσια… Όπως έκαναν αργότερα και οι μανιακοί αμερικανοί στο Ιράκ…«Φρικτές περιπτώσεις βιασμών υπήρξαν και στο χωριό Βώνη… Χωριό που είχε μετατραπεί σε στρατόπεδο αιχμαλώτων. Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι συγκεντρωθέντες από τα γύρω χωριά μεταφέρθηκαν εδώ». Η Σεβγκιούλ περιγράφει ως εξής: «Κάποιοι τουρκο”κύπριοι” βίασαν νέα κορίτσια μέσα στο πιο ιερό σημείο της εκκλησίας. 36 κορίτσια από το στρατόπεδο αιχμαλώτων του χωριού Βώνη, κατά την διάρκεια του πολέμου έμειναν έγκυες και για αυτό στάλθηκαν στον νότο της Κύπρου για να κάνουν εκτρώσεις». «Το Δόχνι έχει σφραγίσει την Ιστορία μας όχι μόνο με την μαζική σφαγή αλλά και με τους βιασμούς. Συγκέντρωσαν τους άντρες του χωριού και μετά τους ”γάζωσαν”… Βίασαν τα νέα κορίτσια στο χωριό… Κάποιοι τουρκο”κύπριοι” στο Παλεκίτρε βίασαν γυναίκες και κορίτσια και για να εξαφανίσουν κάθε απόδειξη, τις σκότωσαν ομαδικά όλες.   Ενώ μύθος έχει γίνει, οι βιασμοί σε βάρος Ελληνοκυπρίων κοριτσιών στην Καρπασία… Δεν υπάρχει κανείς που να μην το ξέρει! Εδώ κανείς δεν έχει τιμωρηθεί για όλα αυτά… Ούτε υπήρξε κάποια προσπάθεια να τιμωρηθούν… Και στις δύο πλευρές κυριάρχησε η άποψη πως ”στον πόλεμο όλα γίνονται”, και οι σφαγές όπως και οι βιασμοί θεωρήθηκαν ως κάτι το κανονικό». (Εφ. ‘Αφρίκα’ 14/6/2014) «Δολοφονίες, βιασμοί, πλιάτσικο…» Ένας τούρκος λοχίας εξιστορεί ως μάρτυρας, την Εισβολή του 1974 στην Κύπρο   Αφήγηση της ιστορίας του τούρκου λοχία, Μουσταφά Ονγκάν, στον Κούρδο δημοσιογράφο Ρόνι Αλάσορ.  Πρόλογος: Ο Αλάσορ γεννήθηκε στο χωριό Γκιοβεντίκ, της επαρχίας Χινίς του Ερζερούμ. Ένα τόπο ιστορικό αφού, όπως αναφέρει στο βιβλίο του “Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμαλώτους” που κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτη, σε αυτόν ζούσαν οι Αρμένιοι πριν την Γενοκτονία του 1915. “Τα χρόνια που ακολούθησαν μετά την Γενοκτονία των Αρμενίων το Χινίς αποτέλεσε τόπο εξορίας και εξολόθρευσης των Ελλήνων του Πόντου. (…) Και παρ” ότι πέρασαν πολλά χρόνια από τη γενοκτονία των Αρμενίων και των Ποντίων, οι μνήμες είναι ακόμη ζωντανές μέσα από τις αφηγήσεις των πατεράδων και των παππούδων μας”. Ο Ρόνι μεγάλωσε με τις μαρτυρίες ενός συγχωριανού του που πολέμησε στην “απελευθέρωση” της Κύπρου και τα δημοσιεύματα των τουρκικών εφημερίδων. Χρόνια μετά, όταν το 1980 λόγω του πραξικοπήματος διέφυγε στο εξωτερικό, άρχισε μεταξύ άλλων να ψάχνει την αλήθεια για το τι πραγματικά συνέβη στην Κύπρο. Ταξίδευσε αρκετά και συγκέντρωσε μαρτυρίες από τούρκους στρατιώτες που έλαβαν μέρος στην εισβολή. Τις συγκέντρωσε και το 1999 τις συμπεριέλαβε στο βιβλίο του “Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμάλωτους” (το 2001 κυκλοφόρησε και στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Καστανιώτη).    H Μαρτυρία: «Αυτόπτης μάρτυρας, Μουσταφά Ονγκάν (Ομαδάρχης). Γεννήθηκα στο χωριό Άκντεμις (…) στις 16 Μαρτίου του 1953. Το Μάρτιο του 1974 κατατάχτηκα στον τουρκικό στρατό με την κλάση 53/1. (…) Επισήμως ήμουν δεκανέας, όμως κατά την θητεία μου είχα αναλάβει καθήκοντα λοχία. Είμαι καρδιοπαθής. Υποβλήθηκα πρόσφατα σε εγχείρηση ανοικτής καρδιάς και έχω ακόμη σοβαρά προβλήματα υγείας. Παρακαλώ να με συγχωρέσετε που δεν μπορώ να περιγράψω με λεπτομέρειες τα γεγονότα που έζησα στην Κύπρο. Θα σας διηγηθώ σύντομα κάποια πράγματα, γιατί δεν κάνει να συγκινούμαι. Τον Ιούλιο του 1974 υπηρετούσα στην Άγκυρα. Ένα απόγευμα μάς ανακοίνωσαν ότι θα συμμετείχαμε τάχα σε κάποια νατοϊκή άσκηση. Όπως μας είπαν, η μονάδα μας έπρεπε να μετακινηθεί. Έτσι νομίζοντας ότι πηγαίναμε σε άσκηση, μεταφερθήκαμε στο λιμάνι της Μερσίνας, νότια παράλια της Τουρκίας. Εκεί μας μάζεψαν οι ανώτεροί μας και μόνο τότε μας αποκάλυψαν ότι θα πάμε να “σώσουμε” την Κύπρο. Έπειτα μας επιβίβασαν μαζί με τα άρματα μάχης και τον υπόλοιπο εξοπλισμό σ’ ένα πλοίο και αμέσως μας έστειλαν στο νησί. Ήμασταν περίπου 500-600 άτομα. Εγώ ήμουν υπεύθυνος ενός αντιαεροπορικού ερπυστριοφόρου, που μπορούσε να χτυπήσει στόχο εν κινήσει. Επειδή είχα αποστηθίσει τον αριθμό του τανκ, τον θυμάμαι ακόμη και τώρα. Ήταν το υπ’ αριθμόν 23 ερπυστριοφόρο της μοίρας, με στρατιωτικό αριθμό κυκλοφορίας 189820. Υπό τις διαταγές μου είχα έντεκα άτομα. (…) Στην Κύπρο πήγα απ’ την αρχή της εισβολής και παρέμεινα εκεί για περίπου 3-5 μήνες. Αυτά που έζησα και είδα ακόμη και σήμερα μου φέρνουν εφιάλτες.    Μόλις φτάσαμε στην Κυρήνεια, οι Έλληνες μαχητές μας έκαναν να ζήσουμε στιγμές αγωνίας. Σύμφωνα με το σχέδιο, έπρεπε να ενωθούμε με τις μονάδες της Ταξιαρχίας Αλεξιπτωτιστών της Καισαρείας, που έπεσαν με αλεξίπτωτα πίσω από τον Πενταδάκτυλο. Απ’ ό,τι ακούσαμε, οι αλεξιπτωτιστές και οι καταδρομείς είχαν πολλές απώλειες. Εμείς, μόνο μετά την αεραπόβαση, τη σταθεροποίηση και την προώθηση των καταδρομέων και των αλεξιπτωτιστών προς τον Πενταδάκτυλο, νιώσαμε ασφαλείς. Μέχρι να μας καλύψουν οι καταδρομείς επικρατούσε ένα χάος. Κανένας δεν ήξερε τι έκανε και που πήγαινε. Μερικοί από εμάς έκλαιγαν και άλλοι τρέπονταν σε άτακτη φυγή. Όλη η περιοχή έμοιαζε με κόλαση. Η πείνα, η δίψα, η ψυχολογική ένταση ήταν ανυπόφορες. Πρώτη φορά βρέθηκα τόσο κοντά στο θάνατο και πρώτη φορά συνειδητοποίησα την αξία της ζωής. Αργότερα, όταν είχαμε πλέον διαφύγει τον κίνδυνο και οι Έλληνες μαχητές αποσύρθηκαν από τον Πενταδάκτυλο και κατέφυγαν σε νοτιότερες περιοχές αρχίσαμε τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στα γύρω χωριά. Κατά την πραγματοποίηση αυτών των επιχειρήσεων, που έμειναν γνωστές με το όνομα “Επιχειρήσεις Σκούπα”, στην ουσία ο τουρκικός στρατός και οι τουρκο”κύπριοι” Μουτζαχίντ δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να λεηλατούν τις περιουσίες των Ελληνοκυπρίων, να βιάζουν γυναίκες και μικρά κορίτσια, να δολοφονούν αμάχους, ακόμη και μικρά παιδιά. Εδώ δεν ίσχυαν οι διεθνείς συμβάσεις και οι κανόνες του πολέμου. Οι συμμορίες των Μουτζαχίντ, που υποτίθεται πως ήταν υπό τις διαταγές των αξιωματικών του τουρκικού στρατού, ήταν αυτοί που είχαν το γενικό πρόσταγμα και αποφάσιζαν για όλα. Το τραγικό σε αυτή την υπόθεση είναι πως παρίσταναν τους ήρωες και νόμιζαν ότι επιτελούν εθνικό και θεάρεστο έργο. Αυτοί αποφάσιζαν και για τις ομαδικές εκτελέσεις των αιχμαλώτων. Έλεγαν γεμάτοι κυνισμό: “Τι να τους κάνουμε; Αν δεν τους σκοτώσουμε, θα έχουμε να τους ταϊζουμε”.    Στο χωριό Μόρα, (Μέριτς), κοντά στην Λευκωσία, εκτελέστηκαν ομαδικά, δηλαδή δολοφονήθηκαν 100 περίπου Ελληνοκύπριοι. Ήταν κάτοικοι του χωριού και άλλοι που κατέφυγαν εκεί από τις γύρω περιοχές. Μεταξύ των ανθρώπων που σκοτώθηκαν στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τις εξόδους του χωριού υπήρχαν ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά. Μετά την απάνθρωπη εκείνη σφαγή, τα πτώματα έμειναν άταφα για περίπου μία εβδομάδα. Με τη ζέστη που επικρατούσε (βρισκόμασταν στην καρδιά του καλοκαιριού) η έκθεση τους στον ήλιο δημιουργούσε κινδύνους για την υγεία μας. Στην ατμόσφαιρα υπήρχε μια έντονη μυρωδιά. Μεγάλες μαύρες μύγες ήρθανε κατά σμήνη στην περιοχή και οι στρατιώτες άρχισαν να υποφέρουν από ναυτία, διάρροιες και εμετούς. Μετά από αυτά οι διοικητές μας, που φοβήθηκαν ότι τα μικρόβια θα προκαλούσαν επιδημίες, έδωσαν εντολή να ταφούν τα πτώματα. Την εκτέλεση της εντολής της αναλάβαμε εγώ και ο συστρατιώτης μου, ο Σεβκέτ Αβτσίογλου, που έτυχε να είναι και συμπατριώτης μου. Εγώ ήξερα να χειρίζομαι σκαπτικά μηχανήματα και μπουλντόζες. Γι’ αυτό με όρισαν υπεύθυνο της ταφής των πτωμάτων. Με μία μπουλντόζα, που μας δόθηκε για αυτό τον σκοπό, ανοίξαμε ένα μεγάλο λάκκο και πετάξαμε μέσα τα νεκρά διαμελισμένα σώματα, που βρίσκονταν σε προχωρημένη σήψη. Μη με ρωτάτε πως μαζέψαμε τα πτώματα και πως τα βάλαμε στον λάκκο. Ο Σεβκέτ Αβτσίογλου είναι αυτόπτης μάρτυρας και μπορεί να επιβεβαιώσει το γεγονός αυτό της σφαγής και της ομαδικής ταφής των θυμάτων του χωριού Μόρα. Ο ομαδικός τάφος βρίσκεται λίγο έξω από το χωριό, κοντά σε ένα ρέμα. Ακόμα θυμάμαι πάρα πολύ καλά αυτό το μέρος. Θα μπορούσα να πάω ακόμη και σήμερα και αν χρειαστεί να το εντοπίσω. Εκεί, μέσα σε αυτό τον ομαδικό τάφο, υπάρχουν εκατό περίπου άνθρωποι, για τους οποίους δεν γνωρίζει κανείς τίποτα.   Από τους Ελληνοκύπριους που πιάναμε αιχμαλώτους αλλά και από αυτούς που σκοτώναμε στο δρόμο παίρναμε ό,τι πολύτιμο είχανε πάνω τους, λεφτά και χρυσαφικά. Ειδικά οι διοικητές μας ήταν αυτοί που, όταν γύρισαν πίσω στην Τουρκία από την “Επιχείρηση Ειρήνη” στην Κύπρο, ήταν πλούσιοι. Αυτοί ήταν που διέπραξαν τα περισσότερα εγκλήματα και τις περισσότερες λεηλασίες. Ο πόλεμος αποκτηνώνει τους ανθρώπους. Ένας ψηλός μελαχρινός υπολοχαγός, που δήλωνε ότι καταγόταν από την κωμόπολη Μπαμπά Εσκιλί της Θράκης, ενώ κάποιοι λέγανε ότι ήταν στην πραγματικότητα από τα Άδανα, βίασε μία μικρή Ελληνοκύπρια 13-14 χρονών. Βρισκόμασταν στη βιομηχανική περιοχή της Λευκωσίας. Το κορίτσι όταν είδε τις διαθέσεις του, άρχισε να ουρλιάζει τρομαγμένο. Ένας Κούρδος συστρατιώτης μας από την Ούρφα, ο Μεχμέτ Ντεμίρ, που μιλούσε με δυσκολία τα τουρκικά, μπαίνοντας στην μέση παρακάλεσε τον υπολοχαγό να μην πειράξει τη μικρή. Εκείνος όμως δεν άκουγε κανέναν. Ο Μεχμέτ, ένας άνθρωπος αγνός, λαϊκός, δεν του το συγχώρεσε ποτέ. Με την πρώτη ευκαιρία, όταν βρέθηκαν μόνοι τους σε κάποια περιπολία, τον πυροβόλησε και τον σκότωσε. Αργότερα, στην αναφορά που έδωσε στους ανωτέρους μας, ισχυρίστηκε ότι ο υπολοχαγός σκοτώθηκε σε ενέδρα των Ελληνοκυπρίων.   “Και τουρκο”κύπριοι” έπεσαν θύματα του τουρκικού στρατού και των παρακρατικών κατά την εισβολή”. Κατά την περίοδο της εισβολής είχαν και οι τουρκο”κύπριοι” το μερίδιό τους στις ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς από τον τουρκικό στρατό και τους παρακρατικούς. Θα αναφέρω ένα περιστατικό: Έξω από το χωριό Μόρα είδαμε δύο νεαρές κοπέλες που βάδιζαν μόνες τους. Εμείς τις συλλάβαμε, όπως είχαμε εντολή να κάνουμε με όποιον κυκλοφορούσε στην περιοχή. Όπως μας είπαν οι ίδιες οι κοπέλες, ήταν τουρκο”κύπριες”. Ακολουθώντας την τυπική διαδικασία, τις παραδώσαμε στους ανωτέρους μας. Αργότερα ακούσαμε ότι τις βίασαν οι ίδιοι οι διοικητές μας. Μία από τις φρικτότερες αναμνήσεις μου από εκείνη την περίοδο είναι η εξής: Σ’ ένα αγρόκτημα κοντά στην παλιά πόλη της Λευκωσίας βρήκαμε κρυμμένο μέσα σ’ ένα στάβλο έναν άοπλο νεαρό Ελληνοκύπριο. Ήταν 20 έως 23 χρονών. Οι Μουτζαχίντ, σε συνεργασία με τους επικεφαλής μας, αφού βασάνισαν τον νεαρό με τον πλέον απάνθρωπο τρόπο, τον δολοφόνησαν εν ψυχρώ. Αυτό το γεγονός ήταν καθοριστικής σημασίας για εμένα. Ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Η καρδιά μου ράγισε από αυτή την κτηνωδία και σκέφτηκα πως οι δήθεν ελευθερωτές, αυτοί που βρίσκονταν στην Κύπρο τάχα για την ειρήνη, ήταν στην πραγματικότητα τέρατα. Αλήθεια τίποτα το ανθρώπινο δεν έβρισκα στις πράξεις τους. Προς το παρόν αυτά μόνο μπορώ να σας πω. Αν μου το επιτρέψει η υγεία μου στο μέλλον και αν υπάρξει εγγύηση για τη ζωή μου, θα μπορέσω να σας διηγηθώ με λεπτομέρειες όσα έζησα στην Κύπρο».    Ο Ρόνι Αλάσορ αναφέρει στο σημείωμα που συνοδεύει την μαρτυρία του Ονγκάν: «Η αφήγηση αυτή του Μουσταφά Ονγκάν έγινε σε κάποια πόλη της Γερμανίας, όπου ζούσε ως πολιτικός πρόσφυγας, και πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Ozour Politika, που εκδίδεται και κυκλοφορεί στην Ευρώπη. Μετά την δημοσίευση της αφήγησης αυτής, ο Ονγκάν δέχθηκε απειλές για τη ζωή του από ακροδεξιές τουρκικές οργανώσεις. Στη συνέχεια, η γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε να τον απελάσει μαζί με την οικογένεια του στην Τουρκία. Έκτοτε ο Μουσταφά Ονγκάν εξαφάνισε τα ίχνη του. Η οικογένεια του τελικά απελάθηκε στην Τουρκία και αυτή τη στιγμή ίσως βρίσκεται σε κίνδυνο. Όταν ετοιμαζόταν η έκδοση αυτού του βιβλίου προσπάθησα να έρθω σε επαφή μαζί του για να εμπλουτίσω την αρχική του μαρτυρία σχετικά με την συμμετοχή του στις επιχειρήσεις στην Κύπρο. Δεν κατέστη δυνατό να εντοπίσω τα ίχνη του. Επειδή δεν είχα την ευκαιρία να συναντηθώ με τον μάρτυρα, αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω τις πληροφορίες που μου έδωσε κατά τη διάρκεια της πρώτης μας συνάντησης, που έγινε λίγες μέρες μετά την εγχείρηση ανοικτής καρδιάς που είχε υποβληθεί. Ελπίζω να είναι καλά εκεί που βρίσκεται». Τούρκοι κατέσφαξαν 320 Ελληνοκύπριους αιχμαλώτους μέσα σε λεωφορεία Άλλη μια συγκλονιστική μαρτυρία σφαγής Ελληνοκυπρίων αιχμαλώτων κατά την τουρκική εισβολή του ’74, δημοσιεύεται στον τουρκο”κυπριακό” Τύπο. Σύμφωνα με την εφημερίδα «Αφρίκα», η οποία δημοσιεύει δηλώσεις τ/”κ” αυτόπτη μάρτυρα, οι επιβάτες 8 λεωφορείων, στο καθένα από τα οποία επέβαιναν σαράντα Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι, σφαγιάστηκαν με λόγχες και ξιφολόγχες από τούρκους στρατιώτες. Το περιστατικό, σύμφωνα με τη μαρτυρία, συνέβη την ώρα που οι 320 συνολικά Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι έφτασαν με τα λεωφορεία στην παραλία της Κερύνειας και στο σημείο της απόβασης, προκειμένου να επιβιβαστούν σε πλοίο και να μεταφερθούν στην Τουρκία. Την ίδια ώρα κατέφθασε πλοίο με τούρκους στρατιώτες, οι οποίοι αφού έμαθαν ποιοι ήταν οι αιχμάλωτοι, τους επιτέθηκαν με τις λόγχες και τις ξιφολόγχες των όπλων τους, σφαγιάζοντάς τους επιτόπου στην παραλία!     Κοκκίνισε η θάλασσα της Κερύνειας απ’ τα πτώματα… Από το αίμα των αιχμαλώτων η θάλασσα βάφτηκε κόκκινη, αναφέρει χαρακτηριστικά ο μάρτυρας στην «Αφρίκα», ο οποίος παραδέχτηκε ότι φοβήθηκε και ο ίδιος για τη ζωή του, επειδή η μανία των τούρκων στρατιωτών ήταν τόση που υπήρχε κίνδυνος να σφάξουν και τους τουρκο”κύπριους” που συνόδευαν τους Ελληνοκύπριους αιχμαλώτους. Ο αυτόπτης μάρτυρας, που δεν θέλει να αποκαλυφθεί το όνομά του, δήλωσε ότι οι 320 Ελληνοκύπριοι αιχμάλωτοι, ίσως να θάφτηκαν σε κάποιο χώρο κοντά στο ξενοδοχείο «Μάρε – Μόντε» της Κερύνειας. Στη μαρτυρία του ο τουρκο”κύπριος” αναφέρει ότι η σφαγή έγινε στα τέλη Αυγούστου του 1974.    Εκτέλεσαν εν ψυχρώ κοριτσάκι με σύνδρομο Ντάουν    Φεβρουάριος του ’98: Μαρτυρία τούρκου αριστερού διανοούμενου και αξιωματικού κατά την εισβολή: «Είδα να σκοτώνουν δεμένο κοριτσάκι»…   Ο Αττίλα Ολγκάτς δεν είναι ο πρώτος που μίλησε ανοιχτά για τις αγριότητες κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Έχουν προηγηθεί κι άλλοι πριν από χρόνια. Ένας από αυτούς ήταν κι ο Γιαλτσίν Κιουτσούκ, διανοούμενος της τουρκικής Αριστεράς, αλλά και σύμβουλος του τουρκικού Πενταγώνου κατά την περίοδο Ετσεβίτ, όπου υπηρέτησε ως λοχαγός στον «Αττίλα 2». Έζησε αυτοεξόριστος στο Παρίσι, κατηγορούμενος για φιλοκουρδική δράση στην πατρίδα του. Παραθέτουμε ένα μέρος μιας παλιάς συνέντευξης του Κιουτσούκ, όπου μίλησε για τις τουρκικές αγριότητες κατά αμάχων που ο ίδιος είδε με τα μάτια του στην Κύπρο.  – Πότε αντικρίσατε για πρώτη φορά το βάρβαρο πρόσωπο της τουρκικής εισβολής; «Στην Κύπρο είδα πολλά. Χρειάζονται βιβλία ολόκληρα για να περιγράψω τις εμπειρίες μου. Θα σας πω όμως κάποια πράγματα. Κάποια άλλα τα κρατώ για μένα. Κοντά στην περιοχή Πέντε Μίλια μας χτύπησαν με όλμους. Εμείς όμως συνεχίσαμε και μπήκαμε στο χωριό Ασά. Ήταν φανερό ότι οι Έλληνες δεν πίστευαν ότι εμείς πρόκειται να φτάσουμε στα χωριά τους. Άρχισαν να τρέχουν για να σωθούν την τελευταία στιγμή. Στα σπίτια που μπαίναμε οι κατσαρόλες ήταν γεμάτες ζεστό φαΐ. Για τους φαντάρους που προέρχονταν από την Ανατολία, ο πλούτος που υπήρχε εκεί ήταν εξωπραγματικός. Τα χρυσαφικά, τα χρήματα, οι οικοσκευές ήταν όλα εκεί. Φαντάζεστε τι ακολούθησε». – Είδατε να δολοφονούνται άμαχοι; «Είδα πολλούς νεκρούς. Και αμάχους. Τα χωράφια ήταν γεμάτα νεκρούς αμάχους. Πολύ άσχημη ιστορία. Στην Κύπρο έμαθα ότι και οι πεθαμένοι κινούνται. Ήταν τέτοια η ζέστη, που τα πτώματα φούσκωναν και άλλαζαν πλευρά. Αφόρητη βρώμα. Πολλοί αξιωματικοί ήταν κατά των αγριοτήτων. Αλλά τι να προλάβουν; Ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε. Οι ακροδεξιοί αξιωματικοί είχαν το πάνω χέρι. Οι μεγαλύτερες αγριότητες που είδα έγιναν στο χωριό Τύμπου, όπου σήμερα είναι το τουρκικό αεροδρόμιο. Από εκεί πήγαμε προς τη Λεμεσό. Οι Έλληνες στρατιώτες μας έβλεπαν και έτρεχαν. Μπήκαμε χωρίς δυσκολία στην πόλη. Ήταν πολύ εύκολο, δεν συναντήσαμε αντίσταση. Εκεί άρχισαν και οι μεγάλες λεηλασίες…    Απ’ όσα είδα, μια ιστορία ήταν και η πιο απάνθρωπη. Συνέβη στο χωριό Τύμπου, όπου και είχαμε πάει για εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Όλοι οι κάτοικοι είχαν φύγει. Καθόμουν σε μια αυλή χαλαρώνοντας και έτρωγα σταφύλια. Τότε άκουσα ριπές και μετά κλάματα και κραυγές στα τουρκικά. «Θεέ μου, σκότωσα, σκότωσα», φώναζε κάποιος δικός μας. Έτρεξα μέσα στο σπίτι και την είδα. Ήταν πεσμένη στο πάτωμα. Ήταν φανερό πως ήταν ένα καθυστερημένο κοριτσάκι που το είχαν αφήσει μόνο του. Είχε μικρά χέρια και ήταν μογγολάκι. Αυτά τα χεράκια κάποιοι φαντάροι μας είχαν δέσει. Στη συνέχεια έβαλαν τις κάννες των όπλων τους στη μήτρα της και έριξαν δύο ριπές. Όταν την πλησίασα ζούσε ακόμη. Χτυπιόταν και αιμορραγούσε από κάτω. Έπειτα από λίγο έσβησε…    Η οργή μου ήταν τέτοια ώστε χτύπησα μερικούς στρατιώτες. Την πήραμε με δύο άλλους, τη βάλαμε σε μια κουβέρτα και τη θάψαμε σαν άνθρωπο. Ακόμη θυμάμαι πολύ καθαρά πού είναι ο τάφος αυτός. Ο διοικητής μας φώναξε τους δύο φαντάρους που σκότωσαν το κοριτσάκι και τους έδωσε συγχαρητήρια. Με έπιασαν ξανά τα κλάματα. Δεν πίστευα αυτά που έβλεπα. Μαζί μου και αρκετοί άλλοι στρατιώτες».  – Ως αξιωματικός του τουρκικού στρατού, γνωρίζετε τι έχουν γίνει οι Έλληνες αγνοούμενοι; «Θα σας πω κάτι. Σύμφωνα με όσα είδα και έζησα στην Κύπρο, το θέμα των αγνοουμένων έχει τελειώσει. Μην τους ψάχνετε. Δεν μπορώ να σας πω ακριβώς τι έγινε. Είδα πολλούς αιχμαλώτους, έσωσα μάλιστα αρκετούς. Όμως πιστεύω ότι η ιστορία με τους αγνοούμενους έχει τελειώσει. Το ξέρω, είναι σκληρό για τους δικούς τους…». Τα γεγονότα δυστυχώς καταμαρτυρούν την πικρή και βάρβαρη αλήθεια. Η παραποίηση όμως της σύγχρονης Κυπριακής Ιστορίας τόσο από ορισμένους εντεταλμένους τουρκο”κύπριους” δημοσιογράφους όσο και από τις εκάστοτε ελληνοκυπριακές πολιτικές ηγεσίες (ΑΚΕΛ-διαστρέβλωση και ΔΗΣΥ-συγκάλυψη) με την ευλογία ξένων διπλωματικών αντιπροσωπειών και τοπικών ανδρείκελών τους, δημοσιογράφων και ερευνητών στα πλαίσια της προσπάθειας μιας ουτοπικής λύσης του Κυπριακού είναι απαράδεκτη. Η υποτιθέμενη ”επαναπροσέγγιση” των δύο κοινοτήτων στο νησί δεν θα μπορέσει ποτέ να επιτευχθεί βασιζόμενη σε ιστορικές ανακρίβειες και ασύστολα ψεύδη. Αλλά το σημαντικότερο, διότι ελληνοτουρκική συνύπαρξη δε δύναται ποτέ να υπάρξει. Το πειραματικό μοντέλο που επιθυμούν να εφαρμόσουν στην αιματοβαμμένη γη μας δεν είναι ούτε βιώσιμο, ούτε καν υλοποιήσιμο.    Το εθνικό μας ζήτημα παραμένει μια ανοιχτή αγιάτρευτη πληγή που συνεχώς ματώνει και που κανείς έως τώρα δε νοιάστηκε πραγματικά να πράξει το αυτονόητο για να την επουλώσει. Η μόνη γιατρειά που μπορεί να την θεραπεύσει είναι η Απελευθέρωση. Η δοτή λύση που προωθείται αυτή τη στιγμή, θα συντελέσει στην πλήρη κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας και σε μια ολοκληρωτική εθνική καταστροφή και δη για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Σκοπός των μεσολαβητών-αρπακτικών είναι να συγκαταθέσει η κυπριακή ηγεσία σε μία παραλλαγή του σχεδίου Ανάν, στερώντας από τους Έλληνες της Κύπρου την ίδια τους την Πατρίδα και οδηγώντας την με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη τουρκοποίηση.    Δυστυχώς, μόνο αυτό διαφαίνεται πως μπορεί να προκύψει από τις συνεχιζόμενες διαπραγματεύσεις και με το υπάρχον πολιτικό σκηνικό των φαύλων. Τέτοια ”λύση” θα ανοίξει όμως και τον ασκό του Αιόλου ως προς τον διασκορπισμό του Ελληνισμού και θα δημιουργήσει, για πρώτη φορά στην Ιστορία, προϋποθέσεις ”εξαναγκασμού” για ”αναχώρηση” των Ελλήνων από την Κύπρο, καθιστώντας την Κύπρο εσαεί ”όμηρο” των ξένων δυνάμεων που θα ελέγξουν το νησί, από τις οποίες και θα εξαρτάται δια βίου η επιβίωση όσων τελικά θα απομείνουν. Η δε ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ η οποία θα επακολουθήσει σε βάθος χρόνου, θα πλήξει ανεπανόρθωτα την ηθικο-ψυχολογική δυνατότητα του, ήδη βαριά πληγωμένου και προδομένου Κυπριακού Ελληνικού λαού, να υπερασπιστεί τα πιο στοιχειώδη δικαιώματά του και την εναπομείνασα πατρώα γη του.    Εμπρός Έλληνες, αφυπνιστείτε!… Μην αφήνεστε στην ηθελημένη λήθη. Δεν διδαχθήκατε τίποτα μετά από όλα αυτά; Οι αιώνιοι δυνάστες μας θέλουν να μας αφανίσουν από προσώπου γης! Η Ιστορία μας καλεί και πάλι να εκπληρώσουμε το Ιερό Χρέος προς το Γένος μας και την επιβίωσή του. Ας πάρουμε τα ηρωικά προγονικά σκήπτρα στα χέρια μας! Ίσως αυτό να ‘ναι και το τελευταίο μας Εγερτήριο Σάλπισμα… Μη λιποψυχείτε, Εμπρός!   Ιστορικές Αναφορές από:Αρχείο Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.)Άλλες Πηγές:http://www.enet.gr/http://tourkikanea.gr/http://www.philenews.com/http://aytonoma-elefthera/ https://sxoliastesxwrissynora/http://www.mixanitouxronou.gr/