Ήταν γύρω στις έντεκα το πρωί καθώς ανηφόριζα προς στο κέντρο της πόλης με το αυτοκίνητο όταν άκουσα στο ραδιόφωνο μια μελωδία που μου άρεσε, από αυτές που αμέσως σε ταξιδεύουν στο άκουσμα τους, ένα τραγούδι που ακούγεται πλέων μόνο σε κλειστές αίθουσες και γήπεδα, γιατί κάποιοι τρομάζουν στο άκουσμα του. Οι στίχοι του με είχαν βάλει αμέσως σε σκέψεις.
«τζιαι εφκήκαν μιαν ανηφορκάν τζιαι στην Τζιερύνειαν πάσιν τζι’ η νύχτα που `ταν Βαρετή έφεξεν στο Καρπάσιν»
Σκέφτομαι, ο δρόμος για την Κερύνεια σίγουρα είναι ανηφορικός και πρέπει όλοι μαζί να τον βαδίσουμε. Όμως κάθε πορεία, κάθε διαδρομή, θέλει τον αρχηγό της, τον ηγέτη της. Οι επιλογές πολλές!, ή μήπως όχι;; Αναστασιάδης, Μαλάς, Παπαδόπουλος? Αναξιόπιστοι, αλαζόνες, συμφέροντα! Πολιτικές που θυμίζουν ξαναζεσταμένο φαγητό που το τρώμε 60 χρόνια τώρα. Μάλλον δεν θα το ρισκάρω σκέφτομαι.
Κάνω κλικ!!
Έρχεται στο νου μου ένας νεαρός γύρω στα 35 που είδα χθες στην τηλεόραση, υποψήφιος πρόεδρος λέει , δεν θυμάμαι το όνομά του αλλά θυμάμαι τα λόγια του έλεγε για λευτεριά, μιλούσε για Ελλάδα για θρησκεία για πατρίδα και οικογένεια, για τα προβλήματα που βλέπω γύρω μου και πως πρέπει να λυθούν. Έλεγε αλήθειες!. Είπε για τους κλέφτες που πρέπει να τιμωρηθούν. Για τις αλητείες του συστήματος και για τα λαμόγια που εκτρέφει. Ο δημοσιογράφος τον αποκάλεσε παιδί με τα μαύρα δεν ξέρω γιατί, και δεν με νοιάζει. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι όταν έρθει η ώρα να ανέβουμε αυτή την ανηφοριά αυτόν θα ήθελα για συνοδοιπόρο και αρχηγό μου.
Βαλεντίνος Κυριάκου
Πάφος
