Άρθρο – Ιστορική αναδρομή, τα δεδομένα, επεξηγήσεις, απόψεις και γιατί η λύση ενιαίου κράτους αποτελεί μονόδρομο για επιβίωση του Ελληνισμού στην Κύπρο:

H Τουρκία έχει διαμηνύσει τόσο η ίδια όσο και ο ψευδό – πρωθυπουργός της στα κατεχόμενα εδάφη μας, όπως και ο κατοχικός ηγέτης, ότι πλέον επιθυμούν λύση δύο κρατών. Το Ε.ΛΑ.Μ προτείνει για λύση του Κυπριακού το Ενιαίο κράτος.

Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι κράτος ενιαίο, διεθνώς αναγνωρισμένο, αλλά η εξουσία της είναι de facto περιορισμένη στο νότιο τμήμα του νησιού, έπειτα από την τουρκική εισβολή του 1974 που οδήγησε στη βίαιη και κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών διχοτόμηση του νησιού.

Η Τουρκοκυπριακή πλευρά έχει αυτοανακηρυχθεί σε ανεξάρτητο κράτος (ψευδοκράτος), το οποίο δεν αναγνωρίζεται διεθνώς πάρα μόνο από την Τουρκία. Η de facto διχοτόμηση και η υπαγωγή του νοτίου και του βορείου μέρους του νησιού σε διακριτές κρατικές εξουσίες, έστω και εάν η μία εξ’ αυτών δεν αναγνωρίζεται διεθνώς, η προοπτική ενοποίησης της Κύπρου μέχρι τώρα ως ενιαίου κράτους δεν φαινόταν να μπορεί να ευοδωθεί. Έτσι εδώ και δεκαετίες τελεί υπό επεξεργασία, κακώς, ένα σχέδιο για ομοσπονδοποίηση της Κύπρου.

Πρόκειται για ένα μοντέλο διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, του οποίου κύρια έκφραση αποτέλεσε το Σχέδιο Ανάν που τέθηκε σε δημοψήφισμα το 2004 και απορρίφθηκε από τον λαό. Το μοντέλο αυτό συνιστούσε μοντέλο ομοσπονδοποίησης, που στηρίζεται στην δημιουργία ενός ομοσπονδιακού κράτους υπό την κυριαρχία του οποίου θα τελούν «δύο εθνικά αμιγή κρατίδια».

«To ομοσπονδιακό κράτος αποτελεί μία πολυεπίπεδη πολιτειακή δομή, της οποίας μετέχουν επιμέρους ισότιμα κρατίδια ως υποκείμενα σε μία ανώτερη κρατική εξουσία. Ιδρυτικό θεμέλιο του ομοσπονδιακού κράτους είναι πάντα το ομοσπονδιακό Σύνταγμα και όχι μία διεθνής συνθήκη μεταξύ κυρίαρχων κρατών. Το ομοσπονδιακό Σύνταγμα προσδιορίζει τη δόμηση των δύο επιπέδων εξουσίας, δηλαδή τις εξουσίες των ομόσπονδων κρατιδίων και του ομοσπονδιακού κράτους, καθώς και την σχέση μεταξύ αυτών. Τόσο τα ομοσπονδιακά κρατίδια όσο και το ομόσπονδο κράτος διαθέτουν ίδιο Σύνταγμα και ίδια όργανα κρατικής εξουσίας, τα οποία χωρίζονται σε νομοθετικά, εκτελεστικά και δικαστικά. Το ομοσπονδιακό κράτος φέρει την αποκλειστική νομοθετική αρμοδιότητα στους τομείς της εξωτερικής πολιτικής, της εθνικής άμυνας και της νομισματικής πολιτικής ενώ οι υπόλοιποι τομείς νομοθέτησης εμπίπτουν είτε στην αρμοδιότητα των ομοσπονδιακών κρατιδίων είτε στην αρμοδιότητα του ομόσπονδου κράτους. Ως υποκείμενο δε του διεθνούς δικαίου και των διεθνών σχέσεων νοείται μόνον το ομοσπονδιακό κράτος και όχι τα ομόσπονδα κρατίδια».

Η Δ.Δ.Ο. αποκλίνει από το κλασσικό σχήμα ομοσπονδιακού κράτους, εννοιολογικό στοιχείο του οποίου είναι ο ομοσπονδιακός λαός, ως ενιαία πολιτική κοινότητα, έστω και ανομοιογενής φυλετικά. Στην προκειμένη περίπτωση της Κύπρου οι δύο αναγνωρισμένες εθνικές κοινότητες καθίστανται δύο διακριτές πολιτικές κοινότητες με την απονομή σε κάθε μία από αυτές εξουσίας αυτοκυβέρνησης. Μία τέτοια κατανομή της κρατικής εξουσίας με φυλετικά κριτήρια, αναμφίβολα διαμορφώνει συνθήκες μη πολιτικής νομιμοποίησης της ομοσπονδιακής εξουσίας και ενισχύει φυγόκεντρες τάσεις. Αν δε τα δύο κρατίδια έχουν ισότιμη εκπροσώπηση στα όργανα του ομοσπονδιακού κράτους ανεξαρτήτως πληθυσμιακών μεγεθών διαγράφεται πλήρως η έννοια του λαού της κυπριακής δημοκρατίας και αντικαθίσταται από δύο ανταγωνιζόμενες κοινότητες.

Στην Κύπρο η ομοσπονδοποίηση στην βάση εθνικών κοινοτήτων με εξουσία αυτοκυβέρνησης στις περιοχές που είναι εγκαταστημένες προϋποθέτει την φυλετική ομοιογένεια των περιοχών αυτών. Τούτο συνεπάγεται περιοριστικά μέτρα του δικαιώματος εγκατάστασης  και απόκτηση περιουσίας των μελών της μίας φυλετικής ομάδας πάνω στο έδαφος της άλλης. Τα μέτρα αυτά είναι πλήρως αντίθετα προς το ομοσπονδιακό κεκτημένο και συνιστούν παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως αυτά κατοχυρώνονται από τον χάρτη της Ε.Ε, συνθήκη από την οποία η Κύπρος δεσμεύεται ως συμβαλλόμενο μέρος.

Το σχέδιο Ανάν το οποίο στη ουσία μετέβαλε τη de facto διχοτόμηση σε συνθήκη συνταγματικά θεμελιωμένη υπό το επικάλυμμα μίας αδύναμης ομοσπονδοποίησης, απέτυχε να εφαρμοστεί μετά την απόρριψη της πλειονότητας του κυπριακού λαού το 2004.

Το πολιτειακό εγχείρημα ομοσπονδοποίησης της Κύπρου δεν μπορεί να επιτύχει  παρά μόνο υπό την προϋπόθεση της διαλεκτικής σύνδεσης  ενότητας,  αυτονομίας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έτσι θα σταματήσουν οι εσωτερικές, κοινωνικές και θεσμικές συγκρούσεις και θα παγιωθεί η ειρηνική συνύπαρξη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Αυτό τουλάχιστον πιστεύουν οι υποστηρικτές της.

Μετά από 47 χρόνια άκαρπων διαπραγματεύσεων, κατά την διάρκεια των οποίων η πλευρά μας προέβη σε πληθώρα μονομερών υποχωρήσεων, η κυπριακή πολιτική ηγεσία άρχισε να διαπιστώνει τον στρατηγικό στόχο της Τουρκίας για έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου. Επίσης αντιλήφθηκε την δυσλειτουργικότητα και θνησιμότητα του συνταγματικού πλαισίου της  λύσης  Δ.Δ.Ο που είναι στην πραγματικότητα ένα έκτρωμα το οποίο θα καταρρεύσει με την πρώτη αφορμή.

Κάποιοι πολιτικοί υποψιάζονται πλέον ότι η μόνη λύση η οποία θα αντιμετωπίσει τον στρατηγικό στόχο της Τουρκίας για έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου, είναι αυτή που θα αποκόψει τον δεσμό των Τουρκοκυπρίων με την Τουρκία… Το Ε.ΛΑ.Μ είναι η μόνη Παράταξη, το μόνο κόμμα, που προτάσσει ξεκάθαρα και με επιχειρήματα, πως η μόνη λύση είναι αυτή του Ενιαίου κράτους. Ακόμη και ο Πρόεδρος Αναστασιάδης έχει διαφοροποιηθεί δραστικά τους τελευταίους μήνες καθώς υιοθέτησε τη θέση ότι θα εργασθεί σκληρά για μια διευθέτηση του Κυπριακού και δεν θα αποδεχθεί λύση που θα οδηγεί σε κατάρρευση. Παρά ταύτα ένα μεγάλο μέρος του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ παραμένουν θετικοί στην φιλοτουρκική Δ.Δ.Ο. Στα πλαίσια αυτά θεωρούν ότι τα συνιστώντα κράτη και η εκ περιτροπής Προεδρία είναι απαραίτητα στοιχεία της λύσης. Υποτιμούν όμως δεδομένα όπως:

  • Την υποτίμηση του ρόλου της Τουρκίας
  • Την μεγάλη δυσπιστία που επικρατεί μεταξύ των εμπλεκομένων μερών
  • Τα προβλήματα νομιμοποίησης που θα αντιμετωπίσει το νέο κράτος
  • Είναι σχεδόν αδύνατο να λειτουργήσει ένα τρικέφαλο κράτος στην Κύπρο με τους αυστηρούς κανόνες της Ευρωζώνης
  • Κράτη που το πολιτειακό τους σύστημα στηρίζεται αποκλειστικά σε εθνοκοινοτικούς πυλώνες δεν έχουν ευοίωνο μέλλον.

Η Τουρκία λοιπόν είναι μία πολύ επικίνδυνη χώρα με μακροχρόνια σχέδια. Ο Υπ. Εξωτερικών Νίκος Χριστοδουλίδης μιλώντας στην Κυπριακή Βουλή είπε ότι υπάρχει κίνδυνος προσάρτησης της κατεχόμενης βόρειας Κύπρου (ψευδοκράτος) από την Άγκυρα τα επόμενα δύο χρόνια, ως το 2023 που ο Ερτογάν θα θελήσει να γιορτάσει τα 100 χρόνια της Τουρκικής Δημοκρατίας. Δυστυχώς το κατεχόμενο βόρειο τμήμα της Κύπρου, οι περιοχές στην βόρεια Συρία, οι περιοχές στο βόρειο Ιράκ είναι πιθανοί στόχοι προσάρτησης για τον Τούρκο Πρόεδρο. Ο Χασάν Κ. Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος, λέει ότι ο Τούρκος Πρόεδρος θα θελήσει να αλλάξει προς το συμφέρον του τη σύνθεση του τουρκοκυπριακού πληθυσμού στέλνοντας χιλιάδες Τούρκους εποίκους στην Αμμόχωστο και τις εγκαταλελειμμένες περιοχές της κατεχόμενης βόρειας Κύπρου. Για να αποτελέσουν το εργατικό δυναμικό στις ξενοδοχειακές μονάδες που ελπίζει ότι θα επαναλειτουργήσουν με χρήματα από το Κατάρ, το Αζερμπαϊτζάν, το Πακιστάν και άλλους ξένους συνεργάτες της Τουρκίας.

Δυστυχώς έχουμε απέναντι μας την Τουρκία η οποία στην πρόσφατη ιστορία της απέδειξε πόσο αναξιόπιστη και επικίνδυνη είναι. Στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο η Τουρκία ήταν σύμμαχος της Γερμανίας και διακρίθηκε στην σφαγή των Άγγλων και Γάλλων στρατιωτών στην Καλλίπολη, από τον πολλαπλάσιο στρατό των Οθωμανών με την συνδρομή των Γερμανών από τις 15 Απριλίου 1915 – 9 Ιανουαρίου 1916 με αποτέλεσμα 130,000 νεκρούς συμμάχους και 60,000 τραυματίες.

Κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι το τέλος, οι Τούρκοι συνέχιζαν να υποστηρίζουν τους Γερμανούς. Έκλεισαν τα Δαρδανέλια για τα συμμαχικά πλοία αφήνοντας ελεύθερα τα Γερμανικά να τα δια πλέουν. Τα Τουρκικά αεροδρόμια ήταν στην διάθεση των Γερμανών για βομβαρδισμούς των συμμάχων. Έγκυρες πληροφορίες υποστηρίζουν ότι Τουρκικά και Γερμανικά αεροσκάφη συμμετείχαν στον βομβαρδισμό Ρωσικών θέσεων, αλλά και Τούρκοι στρατιωτικοί με Γερμανούς τους οποίους διευκόλυναν την λαθραία είσοδο στην Ρωσία, συμμετείχαν σε δολιοφθορές κατά των Ρώσσων στα Ρωσοτουρκικά σύνορα.

Οι Τούρκοι είχαν την ψευδαίσθηση ότι οι Γερμανοί θα κέρδιζαν τον πόλεμο και θα τους αντάμειβαν για την φιλική τους στάση προσφέροντας τους όλα τα Ελληνικά νησιά του Αιγαίου, μέρος Ελληνικών εδαφών μέχρι την Θεσσαλονίκη, την Κρήτη, την Κύπρο, εδάφη Βαλκανικών χωρών, Βουλγαρίας μέχρι και Ρουμανία, χώρες της ΕΣΣΔ, Αρμενία, Γεωργία, Αζερμπαϊτζάν, έλεγχο και επικυριαρχία της Μαύρης Θάλασσας και ενδεχομένως και της Κασπίας, εδάφη της Συρίας κλπ. δηλαδή θα αναβίωνε και πάλι η Οθωμανική

Αυτοκρατορία όπως τους υποσχέθηκαν οι φίλοι τους οι Γερμανοί, σημερινοί Νατοϊκοί σύμμαχοι της Τουρκίας!

Μόνον λίγες εβδομάδες πριν την λήξη του Β’ Π.Π και αφού πλέον η πλάστιγγα έγειρε νικηφόρα και οριστικά υπέρ των συμμάχων …. κήρυξαν τον πόλεμο κατά της ανύπαρκτης φίλης τους πλέον Γερμανίας, και διέκοψαν διπλωματικές σχέσεις, αφού ήδη τετελεσμένα είχε ηττηθεί και καταστραφεί!

Ο Ουίνστων Τσώρτσιλ είχε πει όταν στις 18 Ιουνίου 1941 όταν  η Τουρκία υπέγραψε στην Άγκυρα με την Ναζιστική Γερμανία το σύμφωνο μη επίθεσης: Αυτή η χώρα πέρασε από την βαρβαρότητα στην παρακμή χωρίς να γνωρίσει τον πολιτισμό. Η εχθρική στάση της Τουρκίας στον Α’ Π.Π και Β’ Π.Π όπου η Τουρκία πήρε το μέρος των Γερμανών κατά των Συμμάχων, ως επίσης και κατά την διάρκεια των Βαλκανικών πολέμων,  μέχρι και σήμερα, όχι μόνο δεν έχει γνωρίσει τον πολιτισμό, αλλά διατηρεί και την βαρβαρότητα και τις επεκτατικές βλέψεις, που της κληροδότησαν οι αγροίκοι πρόγονοι της από τις κεντροασιατικές στέπες και τα άγρια βουνά της βαθύτερης Ανατολής, όπου μόνο βάρβαροι και απολίτιστοι νομάδες ζούσαν, σε καλύβες και σε σπηλιές, όταν οι Έλληνες έκτιζαν Παρθενώνες και έδιναν τα φώτα του Πολιτισμού, της Φιλοσοφίας και της Δημοκρατίας σε όλο τον κόσμο.

Ή Τουρκία επίσης σχεδιάζει τώρα  να στείλει χιλιάδες Τούρκους εποίκους στις περιοχές του Ναγκόρνο Καραμπάχ που πρόσφατα καταλήφθηκαν από τους Αζέρους με την στρατιωτική συμπαράσταση τζιχαντιστών μισθοφόρων και τουρκικών δυνάμεων. Περίπου 100,000 Αρμένιοι από το Καραμπάχ εγκατέλειψαν πρόσφατα την περιοχή, χιλιάδες σπίτια παρέμειναν άθικτα  τα οποία θα αποτελέσουν δώρο για τους εποίκους που θα στείλει ο Ερτογάν. Η ανοικοδόμηση των ερειπωμένων πόλεων  θα είναι μια τεράστια πρόκληση για τις τουρκικές κατασκευαστικές εταιρείες που θα πάρουν πολλά κέρδη.

Το ίδιο συμβαίνει και στη βόρεια Συρία όπου μετά την τελευταία στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας τον Οκτώβριο του 2019. Η Άγκυρα δημιουργεί ολόκληρα πολεοδομικά συγκροτήματα στην μεθοριακή ζώνη που έχει καταλάβει στο συριακό έδαφος για να δελεάσει τους εποίκους να εγκατασταθούν ώστε να αλλάξει η πληθυσμιακή σύνθεση της περιοχής.

Το τουρκικό κράτος συνεχίζει να καταλαμβάνει μεγάλα τμήματα της βόρειας και ανατολικής Συρίας. από την Τουρκία, ενώ το επίσημο νόμισμα είναι πλέον η τουρκική λίρα. Τα κατεχόμενα εδάφη συνδέονται de facto με την τουρκική διοίκηση από επαρχιακούς κυβερνήτες και κυριαρχούνται από παραστρατιωτικές οργανώσεις ελεγχόμενες

Στα σχολεία της κατεχόμενης συριακής περιοχής τα τουρκικά διδάσκονται δια της βίας, κυματίζουν πλέον τουρκικές σημαίες και στους τοίχους υπάρχουν μόνο εικόνες του Ερτογάν.

Ταυτόχρονα όπως καταγγέλλουν κουρδικές οργανώσεις, με απαγωγές, βασανιστήρια και εκτελέσεις οι τουρκικές δυνάμεις αναγκάζουν τους πραγματικούς κατοίκους να εγκαταλείπουν τις εστίες τους και οι έποικοι να παίρνουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους.

Ο υπόλοιπος κουρδικός πληθυσμός υπόκειται σε εκστρατεία αφομοίωσης. Η δημογραφική δομή έχει αλλάξει υπέρ της Τουρκίας. Σε όλα τα άτομα που αυτοπροσδιορίζονται ως Τουρκομάνοι δίνονται θέσεις εργασίας, ενώ τα υπόλοιπα καταδικάζονται για πείνα. Επιβάλλεται η ταυτότητα του Τουρκομάνου στους Κούρδους και στους Άραβες της περιοχής. Η Άγκυρα θέλει να κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα που έγινε με την πρώην συριακή επαρχία Χατάι (Αλεξανδρέττα) την οποία προσάρτησε η Τουρκία τις παραμονές του Β Π.Π. αφού πρώτα έστειλε χιλιάδες εποίκους, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι είχαν εγκαταλείψει τις εστίες τους μετά τον Α’ Π.Π.

Αν δεν μελετήσουμε τον αντίπαλο μας, δεν θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την παγίδα του και να τον νικήσουμε. Η Τουρκία αυτή την ώρα αναλαμβάνει διαφορετική πολιτική σε χώρες όπως η Σερβία , η Ρουμανία και η Βουλγαρία και ως ισλαμική δύναμη ή πολιτιστικό σημείο αναφοράς σε χώρες όπου υπάρχουν σημαντικές τουρκικές ή μουσουλμανικές μειονότητες όπως η Βοσνία, η Αλβανία, και η Βόρεια Μακεδονία. Τα Βαλκάνια είναι για την Τουρκία ένα από τα εδάφη μεγίστου στρατηγικού ενδιαφέροντος σύμφωνα με το δόγμα που ανήκει στην φιλοσοφία της κυβέρνησης της Άγκυρας δεδομένου ότι είναι εδάφη που παλαιότερα ανήκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Έτσι η Τουρκία διαδραματίζει ένα προστατευτικό ρόλο με την έννοια της ισλαμικής δύναμης και του μέλους του ΝΑΤΟ, ανάλογα με τη χώρα αναφοράς, με τάση να ενεργεί μέσω της μαλακής δύναμης (ανθρωπιστική και πολιτιστική συνεργασία) και της οικονομικής (μαζικές επενδύσεις στην ενέργεια και logistics)

Ο Οργανισμός Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΤΙΚΑ) άνοιξε γραφεία στην Αλβανία, τη Βοσνία και την Σερβία ο οποίος βοηθά στην προώθηση και στην προστασία της Οθωμανικής κληρονομιάς στα Βαλκάνια, καθώς και την στήριξη των ισλαμικών μειονοτήτων.

Η Άγκυρα έχει γίνει μια σημαντική πηγή ξένων επενδύσεων δημιουργώντας αλυσίδες βιομηχανικής, χρηματοοικονομικής, εφοδιαστικής και επικοινωνιακού χαρακτήρα.

Το εμπόριο μεταξύ της Τουρκίας και της περιοχής της Νοτιοανατολικής Ευρώπης έχει αυξηθεί σχεδόν δεκαπλάσια σε λιγότερο από είκοσι χρόνια, από 364 εκατομμύρια ευρώ το 2002 σε 3 δισεκατομμύρια το 2016.Απο πολιτική άποψη η Τουρκία θα είναι σε θέση να ενεργήσει αποτελεσματικά στην Βοσνία, Αλβανία και την Βόρεια Μακεδονία, όταν οι Βρυξέλλες φαίνεται να κλείνουν την πόρτα για πρόσβαση σε αυτά τα κράτη.

Για 47 χρόνια η προσήλωση των εκάστοτε κυβερνήσεων στη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, την εξύψωσε σε λάβαρο του αγώνα για τη λύση του Κυπριακού. Στην διεθνή κοινότητα εδραιώθηκε η ιδέα ότι η Δ.Δ.Ο ήταν η καταλληλότερη και η επιθυμητή μορφή λύσης του Κυπριακού προβλήματος. Έτσι η ελληνοκυπριακή πλευρά εγκλωβίστηκε στο πλαίσιο λύσης της Δ.Δ.Ο και όταν τελικά διαπίστωσε την ακαταλληλότητα της και τους κινδύνους που εγκυμονεί, αντί να απομακρυνθεί από αυτήν προχωρώντας προς την βάση του Ενιαίου κράτους, κατευθύνεται προς την πλευρά της συνομοσπονδίας και της λύσης δύο κρατών.

Το Κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Οι πολίτες ξέρουν τι θέλουν. Το βροντοφώναξαν με την ψήφο τους το 2004. Πρόσφατες δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν ότι ο Κυπριακός λαός προτιμά το Ενιαίο κράτος. Ο λαός μπορεί να αναδείξει στην εξουσία νέους πολιτικούς, τίμιους ικανούς, φιλοπάτριδες με φρέσκες απόψεις οι οποίοι να πιστεύουν στην συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ενιαίο κράτος και στον εκσυγχρονισμό του Συντάγματος της για την εξάλειψη των αποικιοκρατικών και ρατσιστικών καταλοίπων και διχοτομικών προνοιών όπως του δικοινοτισμού και των εγγυήσεων και την υιοθέτηση προηγμένων δημοκρατικών αρχών.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ο Ερτογάν μπορεί να κάνει λόγο για δύο χωριστά κράτη στην Κύπρο, δεν είναι όμως αυτός ο σκοπός του. Τα «δύο χωριστά κράτη» στην Κύπρο, τα έχει ήδη. Ο Ερτογάν θέλει ολόκληρη την Κύπρο. Δεν μπορεί να ανεχτεί στο μαλακό υπογάστριο της Τουρκίας να βρίσκεται Ελληνική στρατιωτική παρουσία. Θα κάνει τα πάντα ώστε να αποδημήσει το ενιαίο αμυντικό δόγμα.

Ο Ερτογάν θέλει ένα νέο σχέδιο Ανάν, που θα αποτρέπει την ανεξάρτητη στρατιωτική παρουσία του Κυπριακού Ελληνισμού. Δεν θέλει θεσμοθέτηση της διχοτόμησης με τον κίνδυνο η ελεύθερη Κύπρος να ενωθεί με την Ελλάδα και να υπάρξει στρατιωτική δύναμη της Ελλάδας στην Κύπρο, όπως αναπόφευκτα θα συμβεί σε μια τέτοια περίπτωση διχοτόμησης. Έτσι προσπαθεί να πετύχει ένα σχέδιο συμφωνίας βασισμένο σε διζωνική – δικοινοτική ομοσπονδία, που όμως θα ανοίγει την κερκόπορτα ώστε σε βάθος χρόνου να τουρκοποιήσει ολόκληρη την Κύπρο. Θέλει ένα έθνος ανελλήνιστο  όπου η Ελληνική σημαία θα αφαιρεθεί πλήρως και θα αντικατασταθεί από μια πολύχρωμη, χωρίς εθνικό προσδιορισμό, όπου ο εποικισμός του νησιού θα συνεχίσει και θα προχωρήσει με ταχύτατους ρυθμούς, με αποτέλεσμα σε μερικές δεκαετίες ο Ελληνισμός της Κύπρου θα αποτελεί μία μικρή μειοψηφία, ανίκανη να αντιδράσει. Αποδείχτηκε άλλωστε ότι το προηγούμενο σχέδιο Ανάν ήταν μια παγίδα για τον αφελληνισμό του νησιού, η οποία προωθήθηκε με ψεύδη και απειλές που σήμερα γνωρίζουμε πως δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Το σύγχρονο Ενιαίο κράτος ταυτίζεται με το αποκεντρωτικό στοιχείο και εμφανίζεται σαν «κεντρικά – περιφερειακά όργανα».

Τα κεντρικά όργανα έχουν αρμοδιότητες εκτεινόμενες στο σύνολο της επικράτειας, ενώ τα περιφερειακά έχουν αρμοδιότητες εκτεινόμενες μόνο στην περιφέρεια τους δηλαδή σε διοικητικές ενότητες, εδαφικά προσδιορισμένες. Επίσης υπάρχει και ένας διαρθρωτικός θεσμός της εξουσίας, η αυτοδιοίκηση κατά την οποία αποσπώνται οι τοπικού χαρακτήρα υποθέσεις από την κεντρική διοίκηση και ανατίθενται σε αυτοδιοικούμενους οργανισμούς, των οποίων τα μέλη είναι αιρετά από τις τοπικές κοινότητες. Επίσης η αυτοδιοίκηση συνίσταται στον αποχωρισμό από τα κεντρικά όργανα αρμοδιοτήτων όπως η κοινωνική ασφάλιση, η υγεία, η εκπαίδευση κ.λπ. και στην απονομή τους σε δημόσια νομικά πρόσωπα.

Στο ενιαίο κράτος η εκτελεστική εξουσία διαρθρώνεται σε καθ΄ ύλην και κατά τόπο σχηματισμούς.

Η νομοθετική εξουσία ανήκει σε ένα απλό ή σύνθετο νομοθετικό όργανο, μη δυνάμενου οποιουδήποτε άλλου κρατικού οργάνου να θεσπίσει κανόνες δικαίου. Η δε κανονιστική δράση της, δια της οποίας θεσπίζονται ουσιαστικά οι νόμοι, τελεί υπό την προϋπόθεση της νομοθετικής εξουσιοδότησης. Κατά συνέπεια το ενιαίο κράτος διαθέτει μία έννομη τάξη, η οποία εφαρμόζεται στο σύνολο της επικράτειας από τα κατά τόπο και καθ΄ ύλην νομικά πρόσωπα και διοικητικά όργανα. Η ενότητα της έννομης τάξης, στην οποία υπάγεται το σύνολο της εκτελεστικής εξουσίας, συνιστά εχέγγυο της ενότητας του Κράτους. Την εφαρμογή του νόμου κατοχυρώνουν θεσμικές δικλίδες, όπως ο ιεραρχικός έλεγχος, η διοικητική εποπτεία, ο κοινοβουλευτικός έλεγχος και ο δικαστικός έλεγχος.

Δεν νοείτε οποιαδήποτε λύση για το κυπριακό, εάν δεν βασίζεται στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο και το Διεθνές δίκαιο. Ο Προκόπης Παυλόπουλος είχε θέσει πρώτος το θέμα ότι: βάσει ευρωπαϊκού κεκτημένου πρέπει να αποχωρήσουν όλες οι κατοχικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένων και των εποίκων, γιατί αυτό ακριβώς ορίζει το διεθνές δίκαιο. Ο έποικος ισοδυναμεί με κατοχική δύναμη, ακριβώς όπως ο εισβολέας στρατιώτης.

Το Ε.ΛΑ.Μ είναι το μοναδικό κόμμα που έχει θέση για τη λύση του Κυπριακού και αυτή είναι η έναρξη συνομιλιών στη βάση του Ενιαίου κράτους. Η λύση αυτή έχει κατατεθεί στο Εθνικό Συμβούλιο από το 2016 και υιοθετήθηκε σε αρκετές δημοσκοπήσεις από τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Οι Κύπριοι πολίτες πλέον έχουν καταλάβει τι συμβαίνει στην Κύπρο πολύ καλά. Όλα τα κόμματα, πλην του Ε.ΛΑ.Μ, είναι μπλεγμένα στα σκάνδαλα και την διαφθορά. Έχουν προδώσει και πληγώσει τον Κυπριακό Ελληνισμό με τις ατέλειωτες υποχωρήσεις τους στο Κυπριακό και στην συναίνεση προδοτικών σχεδίων λύσης. Θυμηθείτε τον σημερινό Πρόεδρο πόσο φανατικός υποστηρικτής ήταν του σχεδίου Ανάν και όταν ο Κυπριακός λαός του εμπιστεύτηκε να συνομιλήσει για δίκαιη λύση του Κυπριακού, πήγε μαζί με όλα τα κόμματα, πλην και πάλι του Ε.ΛΑ.Μ, για να αποδεχτεί, τα δύο κράτη, τις εγγυήσεις της Τουρκίας και την εκ περιτροπής προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αινείας