το σύνθημα μιας μαθήτριας Λυκείου από την Κύπρο οδηγός του Ελληνισμού
Η ανθρωπότητα είναι βυθισμένη στο ψέμα, στη σκοτεινή προοπτική. Μέσα σ’ αυτό το παγκόσμιο πλαίσιο, η Κύπρος μας έχει περάσει πολλά. Η εμπειρία κάνει τον άνθρωπο σοφό, ώστε να μην επαναλαμβάνει τα λάθη του, ωστόσο η Κύπρος δεν φαίνεται να διδάχτηκε από το παρελθόν της, αλλά αντίθετα τα τελευταία χρόνια βιώνει μια ιστορική στιγμή, τη στιγμή που αρχίζουμε επιτέλους να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα και ο ένας μετά τον άλλον αφυπνίζεται.
Ψευδαίσθηση (=ψευδο- + αίσθηση) είναι η διαφοροποιημένη αντίληψη των γεγονότων λόγω άγνοιας ή άρνησης κάποιου να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Ωστόσο, ψευδαίσθηση μπορεί να θεωρηθεί και κάτι αδύνατο που ευελπιστεί κάποιος να γίνει. Η Κύπρος μας λοιπόν εδώ και πολύ καιρό ζούσε με πολλές ψευδαισθήσεις, ωστόσο τα τελευταία χρόνια άρχισε να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και τα θλιβερά δεδομένα.
Είναι βέβαιο πως μια σημαντική μεταρρύθμιση που περιμένουμε εδώ και χρόνια να γίνει αφορά την οικονομία μας. Ζούμε σε μια κοινωνία που για κάθε δυσάρεστο γεγονός που συμβαίνει, αντί να παραμείνουμε ενωμένοι να το αντιμετωπίσουμε, ρίχνουμε ευθύνες ο ένας στον άλλον. Πριν χρόνια, όταν δεν υπήρχε κρίση, στην Κύπρο ζούσαμε με την ψευδαίσθηση ότι η Κύπρος είναι μια μηχανή με λεφτά που δεν τελειώνει ποτέ. Τώρα ζούμε σε μια Κύπρο βασανισμένη, που τα προβλήματα της πείνας και της ανεργίας ταλαιπωρούν όλους μας, με έμμεσο ή άμεσο τρόπο. Δηλαδή και με το να μην ζούμε κάτω από δύσκολες συνθήκες, καθημερινά βλέπουμε γύρω μας άτομα με προβλήματα.
Αναμφισβήτητα, το Κυπριακό αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. «Δεν ξεχνώ και αγωνίζομαι». Αυτό το σύνθημα θα παραμείνει για πάντα στις καρδιές μας. Κανείς από τους γονείς μας και όσους έζησαν συνθήκες πολέμου δεν θα πίστευε την ώρα που έσκαγαν οι βόμβες δίπλα τους και οι απελπισμένες φωνές των παιδιών τάραζαν τον τόπο, ότι 41 χρόνια μετά, η Κύπρος θα ήταν ακόμα μοιρασμένη στα δύο. Πολλοί πέθαναν ή ζουν με την ιδέα ότι οι κατακτημένες περιοχές σύντομα θα μας επιστραφούν. Η Κύπρος είναι ακόμη χωρίς την Κερύνεια, την Αμμόχωστο, χωρίς τις γειτονιές που μεγάλωσαν οι γονείς μας, χωρίς να έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον τόπο μας. Εν κατακλείδι, η σύντομη επίλυση του Κυπριακού αποτελεί ψευδαίσθηση.
Αξιοσημείωτο επίσης είναι το παράδειγμα της νέας χιλιετίας. Το 2000 γιορτάστηκε με γιορτές και πανηγύρια παγκόσμια. Ωστόσο, μετά από μερικά χρόνια τα όνειρα που άνθισαν στους ανθρώπους άρχισαν να μαραίνονται και οι άνθρωποι αντιλήφθηκαν ότι τα χρόνια είναι απλά αριθμοί. Κάτι παρόμοιο έχει συμβεί και με την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ το 2004, η οποία γιορτάστηκε με μεγάλες προσδοκίες για ένα καλύτερο μέλλον. Ωστόσο όπως αντιληφτήκαμε αργότερα, τα όνειρα μας δεν εκπληρώθηκαν. Αντιθέτως, καθώς τα χρόνια περνούσαν και ο κυπριακός λαός καταλάβαινε πως τα όνειρά του για μια καινούργια αρχή διαλύονταν, ένα κύμα απογοήτευσης βασάνιζε την πατρίδα μας.
Πραγματικότητα και ψευδαίσθηση είναι δύο έννοιες αντίθετες. Αυτός που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα δεν έχει ψευδαισθήσεις, συνεπώς κάποιος που έχει ψευδαισθήσεις δεν μπορεί να αποδεχτεί την πραγματικότητα. Η πατρίδα μας μέχρι τώρα έχει καταφέρει να αποδείξει το ρητό «ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό». Πράγματι, πάντα επιβιώνει και συνεχίζει την πορεία της. Σε αυτή την ιστορική στιγμή που ζούμε, η πατρίδα μας βιώνει μια εποχή, η οποία αποτελεί συνέπεια της άγνοιας της – το τέλος των ψευδαισθήσεων.
Μαρία Κορινού – Φιλελεύθερος
