Διαχρονικά ο Μάρτιος αποτελεί ο μήνας με τις περισσότερες, ίσως, εθνικές θυμήσεις. Ήταν Μάρτης όταν οι Γρηγόρης Αυξεντίου και Ευαγόρας Παλληκαρίδης άφηναν την τελευταία τους πνοή στο βωμό της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα. Ήταν Μάρτης όταν οι Έλληνες φώναζαν «Ελευθερία ή Θάνατος» και κινούσαν για να απελευθερώσουν την Ελλάδα από τον Οθωμανικό Ζυγό. Ήταν Μάρτης όταν ο Γ. Γρίβας έκλεινε τις προετοιμασίες του για να ανοίξει το μεγάλο κεφάλαιο του επικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α.
Ήταν, λοιπόν, Μάρτιος του 1957 όταν τα μεσάνυχτα της 13ης ο Ευαγόρας Παλληκαρίδηςαπαγχονίζοταν από τους Άγγλους, καταδικασμένος για τη μεταφορά πολεμικού υλικού. Το άνοιγμα της καταπαταχτής, σκότωσε τον Ευαγόρα και τον έστειλε στο πλευρό όλων των νέων που θυσιάστηκαν για την Αιωνία Ελλάς. Ήταν μόλις 18 ετών! Δεν ήταν όμως ο μόνος. Κι άλλοι, πολλοί νέοι πολέμησαν, θυσιάστηκαν, φυλακίστηκαν στο μεγάλο αγώνα για Ένωση.
Το επόμενο γεγονός στο οποίο θα αναφερθούμε επιγραμματικά δεν έχει καμία σχέση με το μήνα, έχει όμως με την παλληκαριά που έδειξαν για μία ακόμη φορά οι νέοι της Κύπρου. Ήταν Ιούλιος του 1974 όταν τουρκικές ένοπλες δυνάμεις προελαύνουν από την Κερύνεια σε μεγάλο μέρος του νησιού. Η αντίσταση πενιχρή. Το αποτέλεσμα είναι η κατοχή του 37% της Κύπρου και ο θάνατος χιλιάδων Ελλήνων της νήσου. Ήταν και εκεί οι νέοι παρών! Τα λιοντάρια της Εθνικής Φρουράς και της ΕΛ.ΔΥ.Κ. στάθηκαν και με τα κορμιά τους όπου χρειάστηκε για να περιορίσουν όσο δυνατό τον εισβολέα.
Φτάνοντας στο σήμερα, πολλές είναι οι άναρθρες κραυγές που μιλούν για τη σήψη της νεολαίας και το γεγονός πως είναι ένα εντελώς διαφορετικό σύνολο, από αυτά που είδαμε στις πιο πάνω περιπτώσεις. Ζώντας όμως καθημερινά τη νεολαία μπορώ να σας διαβεβαίωσω πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει σε καμία, απολύτως, περίπτωση.
Ναι, ίσως, η πλειοψηφία να έχει ξεχάσει αλλά πάντοτε οι ηρωικές πράξεις γράφτηκαν από τη μειοψηφία. Μειοψηφία στους αριθμούς είναι και σήμερα οι Νέοι του Ε.ΛΑ.Μ., το Μέτωπο Νεολαίας, τα παιδιά με τα μαύρα. Όλα αυτά τα χρόνια της λειτουργίας όμως του Κινήματος απέδειξαν πως μπορούν να γίνουν ο φόβος και ο τρόμος του συστήματος. Άλλοτε με δυναμικές εκδηλώσεις στο κέντρο της κάθε ελεύθερης πόλης της Κύπρου, άλλοτε με ακτιβιστικές ενέργειες όπως στα Κόκκινα τους περασμένους μήνες.
Να είστε περήφανοι, συναγωνιστές και συναγωνίστριες, για τους ανθρώπους που πλαισιώνουν το Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο. Να είστε περήφανοι που αποτελείται μέρος ενός συνόλου που συνεχίζει στα ίδια ιδανικά και πιστεύω με τους ανθρώπους που τιμά σήμερα, έστω και πλαστά, η πολιτεία για τους αγώνες τους.
Το τελευταίο μέρος του άρθρου μου πολλοί μπορεί να το ειρωνευτούν, άλλοι να το θεωρήσουν υπερβολή. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι το γεγονός πως εμείς, οι ΕΛΑΜίτες δεν επιτρέψαμε να πέσει ποτέ το λάβαρο του ελληνισμού κάτω! Και ναι, είμαστε η συνέχεια των περήφανων ανταρτών της ΕΟΚΑ που πέθαναν για Ένωση και των γενναίων εθνοφρουρών του ’74. Τα ελληνικά λάβαρα θα συνεχίσουν να κυματίζουν και όσο υπάρχει έστω και ένας ΕΛΑΜίτης η Κύπρος δεν παραδίδεται.
Σωτήρης Ιωάννου
