Η εντολή παραμένει αναλλοίωτη εις τους αιώνας «ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς».
Υπάρχουν και αυτές οι γυναίκες που δεν έχουν παρασυρθεί από την ψευδεπίγραφη πλασματική εικόνα του σύγχρονου παγκοσμιοποιημένου μοντέλου της πλαστικής κούκλας. Υπάρχουν αυτές οι Ελληνίδες της Κύπρου που φορούν με περηφάνια τις μαύρες μπλούζες και τρέχουν να πρωτοστατήσουν σε αντικατοχικές πορείες, σε διανομές τροφίμων προς δυσπραγούντες συνέλληνες, σε στήριξη του Έθνους μέσα από τις καθημερινές δράσεις τους. Απομονωμένες από την λήθη της υπόλοιπης κοινωνίας, εμμένουν να τιμούν την ιστορία τους , τους ένδοξους προγόνους τους, επιμένουν να αφουγκράζονται τη φωνή Τους και να συνεχίζουν να βαδίζουν στα χνάρια Τους. Αυτές οι γυναίκες είναι σμιλεμένες από φωτιά και σπαθί, μπροστάρηδες σε ένα αγώνα δικαίωσης του Έθνους , ετοιμοπόλεμες για να αντικρούσουν τις φοβέρες του εχθρού, ξεμπροστιάζοντας το άθλιο σύγχρονο πρότυπο της δήθεν χειραφετημένης αποκαρδιωμένης γυναίκας, κρατώντας ψηλά τα Εθνικά λάβαρα.
Η εικόνα της αρχαίας Σπαρτιάτισσας αποτελεί παράδειγμα Ελληνίδας, μητέρας, συντρόφου και συμπολεμίστριας. Όπως και η Αρχιδάμεια αιώνες πριν, που ζώστηκε ένα σπαθί και αναφώνησε ότι θα μείνει στο τόπο της να πολεμήσει και να πεθάνει αν χρειαστεί, έτσι και η Ελληνίδα της Κύπρου με την ΕΛΑΜίτικη Ασπίδα και το Σπαθί δεν κάνει βήμα πίσω. Ταγμένες ενάντια στην ευτελή εικόνα της ΔΗΘΕΝ κοινωνικής απελευθέρωσης της γυναίκας, δηλώνουμε πολύ δυνατότερες και ενεργές στους αγώνες του Έθνους ως σύγχρονες Σπαρτιάτισσες πολεμίστριες. Ας μην ξεχνούμε ότι οι γυναίκες της Σπάρτης διατηρούσαν ισχυρά οικονομικά δικαιώματα στη κοινωνία τους και έπαιζαν ουσιαστικό ρόλο στις αποφάσεις των ανδρών. Χαρακτηριστική περίπτωση η Κυνίσκα η οποία ήταν η πρώτη γυναίκα εκτροφέας αλόγων αλλά και η πρώτη γυναίκα ολυμπιονίκης στο τέθριππο δύο φορές! Όπως επισημαίνει ο Πλάτων στον Πρωταγόρα, στην Σπάρτη «δεν ήταν μόνο οι άνδρες αλλά και οι γυναίκες που υπερηφανεύονταν για την πνευματική καλλιέργειά τους».
Οι Σπαρτιάτισσες δεν δείλιαζαν να μιλήσουν και να εκφράσουν δυναμικά την άποψη τους. Όταν μια ξένη γυναίκα ρώτησε τη Γοργώ, σύζυγο του ήρωα βασιλιά Λεωνίδα, γιατί οι Σπαρτιάτισσες είχαν τόση επιρροή στους άντρες τους, εκείνη απάντησε «γιατί είμαστε οι μόνες γυναίκες που γεννάμε Άντρες»! Άλλο παράδειγμα που βρίσκει πολλές μιμήτριες στη σύγχρονη ιστορία του Ελληνικού Έθνους είναι αυτό της Σπαρτιάτισσας μητέρας που έχασε πέντε γιους σε μια μάχη. Άκουσε ψύχραιμη την φρικτή είδηση και είπε: «Δεν είναι αυτό που ζητώ να μάθω, για την πατρίδα θέλω να μάθω», «Νικήτρια» της είπαν. Απαντώντας, «Με ευχαρίστηση ακούω τώρα τον θάνατο των παιδιών μου». Τα λόγια της, επαναλαμβάνονται μέσα από πόνο, αλλά προπάντων την περηφάνια της μάνας του Αυξεντίου όταν άκουσε για την ηρωική θυσία του γιού της.
Χαλάλιν της Πατρίδος μου
ο γιος μου, η ζωή μου,
τζι αφού εν επαραδόθηκεν
τζι έμεινεν τζι εσκοτώθηκεν
ας έσσιει την ευτζιήν μου»
Όλα αυτά τα παραδείγματα γυναικείας Ελληνικής περηφάνιας και χιλιάδες άλλα, έρχονται σε άμεση ρήξη με τη σύγχρονη «προοδευτική» ιδεολογία που θέλει τη γυναίκα σε συνεχή ανταγωνισμό με τον άνδρα, για την δήθεν διεκδίκηση ταξικής ισότητας. Πλέον, ο βαρυσήμαντος ρόλος της μητέρας μετουσιώνεται σε μια υποχρέωση, ένα εμπόδιο για τη μετεξέλιξη της σε καριερίστα επιστήμονα, σε μια διαρκή ταξική ανούσια πάλη. Η οικογένεια θεωρείται συντηρητική ιδέα και η «σύγχρονη» γυναίκα εκφυλίζεται ηθικά θέλοντας να αποδείξει τη δήθεν δυναμική της. Όλα αυτά αποπροσανατολίζουν τη γυναίκα και την απομακρύνουν από τον Αγώνα για το καλύτερο αύριο. Αυτές οι «μπερδεμένες» γυναίκες προτιμούν την άμβλωση από τη αναπαραγωγή, αναλώνονται στο εξωτερικό τους περιτύλιγμα για να πείσουν τον εαυτό τους ότι είναι πραγματικά απελευθερωμένες, ενώ στην ουσία σκλαβώνονται περισσότερο στα στεγανά του αμείλικτου συστήματος.
Εμείς οι ΕΛΑΜίτισσες , αγωνίστριες με πραγματική αποστολή, επιλεγούμε να αφοσιωνόμαστε ψυχή τε και σώματι στην αναγέννηση του Έθνους μας και στο Ιδεατό και «Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες». Τη δυναμική μας την αποδεικνύουμε με το αποφασιστικό μας βλέμμα κάθε φορά που ορκιζόμαστε Απελευθέρωση στον ματωμένο Πενταδάχτυλο, κάθε φορά που αντικρίζουμε ένα δάφνινο στεφάνι, κάθε φορά που δακρύζουμε μπροστά στη Σημαία του Έθνους μας, κάθε φορά που ξεχειλίζει η ψυχή μας από περηφάνια καθώς βροντοφωνάζουμε στα οδοφράγματα και στους ιερούς τόπους θυσιών τον Εθνικό Ύμνο.
«Απ’ τα Κόκκαλα Βγαλμένη των Ελλήνων τα Ιερά
… Χαίρε, ω Χαίρε, Ελευθεριά!»
Αλίκη Δημητρίου
