Αδιάψευστο, ακλόνητο και πραγματικό ιστορικό γεγονός στην διαχρονική ύπαρξη της Ελληνικής ιστορίας μας απο τα βάθη των αιώνων, μέχρι και την νεότερη και σύγχρονη εποχή, ήταν οι λίγοι, και πολλές φορές οι στιγματισμένοι και οι κατατρεγμένοι, να σηκώνουν το βάρος του Έθνους στους ώμους τους και να πρωτοστατούν σε κάθε εθνικό αγώνα για τα δίκαια του έθνους μας μέσα απο την ένοπλη δράση κατά του εκάστοτε εισβολέα ή κατακτητή, αλλά και την ιδεολογική γαλούχηση και σφυρηλάτηση των αγνών πρωταγωνιστών που ένιωθαν την ιδέα της πατρίδας να πλημυρίζει την καρδιά τους.
Απο την Σπάρτη των τριακοσίων ημίθεων εναντίον των πολλών μυριάδων Περσών στα στενά των Θερμοπυλών, έως και στην ιδέα της Φιλικής Εταιρείας των Σκουφά, Ξάνθου, Τσακάλωφ και Ρήγα Φεραίου, ήταν οι λίγοι, οι τρελοί, που θυσίαζαν τα πάντα, ακόμη και την ίδια τους τη ζωή, για τα εθνικά δίκαια, ακόμη και κάτω από τις δυσμενέστερες προϋποθέσεις. Λίγες δεκάδες ήταν τα αμούστακα παλληκάρια του θρυλικού στραγηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή που ταπείνωσαν την αυτοκρατορία της εποχής Αγγλία αλωνίζοντας κυριολεκτικά στις πόλεις και χωριά της Κύπρου μας. Το ύψιστο πνευματικό δίδαγμα για τις γενιές που θα έρθουν, που είναι υποχρέωση μας να μεταφέρουμε και διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού και ωσάν να είναι η τελευταία πράξη που θα κάνουμε για αυτή την νεολαία, είναι να μεταφέρουμε ακριβώς την δύναμη της πίστης των λίγων έναντι του απίθανου και ακατόρθωτου. Είναι καθήκον μας να γίνει κτήμα όλων των Ελλήνων η πεποίθηση ότι η πίστη είναι πιο δυνατή και από την φωτιά που μπορεί να κάνει θαύματα και να ανατρέψει κάθε εθνική υποχώρηση, κάθε εθνική ταπείνωση που κάποιοι άλλοι ριψάσπηδες ονομάζουν το αποτέλεσμα του “οδυνηρού πολιτικού συμβιβασμού” και του “ρεαλιστικού πατριωτισμού”, έννοιες και ερμηνείες πνευματικά φτωχών του σήμερα οι οποίοι δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με το μεγαλείο των προγόνων μας.
Σήμερα, στα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες, που οι λασπολόγοι και δοσιλόγοι με κάθε αφορμή και ευκαιρία χαρακτηρίζουν με τα πλέον χειρότερα και ακατανόμαστα επίθετα, έπεσε, φαίνεται, ο κλήρος αυτός και της μοίρας η προσταγή να είναι η σπίθα και η μαγιά της εποχής. Αυτής της μαγιάς που θα κρατήσει το λάβαρο της αντίστασης ψηλά, της σπίθας που θα γίνει φωτιά και θα κάψει τον λήθαργο και την πνευματική θαλπωρή και θα οδηγήσει ξανά σε μονοπάτια τον Ελληνισμό που άνοιξαν με το αίμα τους οι προκάτοχοι μας, και θα ζυμώσει ξανά τις αξίες και ιδανικά που οι σύγχρονοι εφιάλτες ξερίζωσαν απο την ψυχή του Έλληνα μετατρέπωντας τον σε άμορφη και άβουλη μάζα. Σε αυτούς τους νέους λοιπόν εναπόκειται το εθνικό βάρος του ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΖΟΜΑΙ να μεταφέρουν το μήνυμα απο άκρη σε άκρη και σε κάθε σπίτι και γειτονιά, πως κανένας δεν ξεχνά και τίποτα δεν ξεχνιέται. Πως ναι, γεννηθήκαμε και θα πεθάνουμε Έλληνες και πως, ναι, την Ελλάδα θέλωμεν και ας τρώγωμεν και πέτρες. ΖΗΤΩ Η 25η ΜΑΡΤΙΟΥ – ΖΗΤΩ Η 1η ΑΠΡΙΛΙΟΥ.
Μιχαλάκης Μιχαήλ
Μέλος Πολιτικού Συμβουλίου ΕΛΑΜ
Δημοτικός Σύμβουλος Πάφου
