Στους σύγχρονους καιρούς είναι πασιφανές ότι υπάρχει ένα πρόβλημα ταυτότητας στον ξεκάθαρο ορισμό των εννοιών και την ακριβή ερμηνεία των λέξεων.
Το τελευταίο χρονικό διάστημα ήρθε στην επιφάνεια η έκφραση «δημιουργική ασάφεια», λόγω της χρησιμοποίησης της από τον υπουργό Οικονομικών Γιάν(ν)η Βαρουφάκη. Στις παλιές καλές εγχώριες θεατρικές και κινηματογραφικές ταινίες ήταν συνηθισμένος ο εξής χαριτωμένος διάλογος: «Πόσων χρόνων είστε κυρία μου;», «Εσείς πόσο με κάνετε;». Είναι το γνωστό “ταμπού” της ηλικίας, η οποία ήταν τυλιγμένη με δημιουργική ασάφεια. Φαίνεται, λοιπόν, ότι ο συγκεκριμένος όρος, με την αβεβαιότητα του περιεχομένου της, αποτελεί μια ωραία αφορμή για παρερμηνείες και υπεκφυγές.
Γι΄αυτό, άλλωστε οι καφετζούδες και οι χαρτορίχτρες μιλούσαν για «τέρμινα» και όχι για μέρες ή μήνες. Προχωρώντας πιο πέρα την όλη κατάσταση, ο χρόνος αποκτά ένα ασαφές περιεχόμενο , με την έκφραση «σε βάθος χρόνου». Σε βάθος χρόνου, λέει η κυβέρνηση, θα σας βρούμε δουλειά, σε βάθος χρόνου θα μπορείτε να παντρευτείτε, σε βάθος χρόνου θα ξεχρεώσει η Χώρα, σε βάθος χρόνου θα γυρίσει ο τροχός… «Η δημιουργική ασάφεια βοηθάει τον στόχο μας» λέει ο Βαρουφάκης, σχετικά με τα κείμενα των συμφωνιών. Μια τέτοια ασάφεια χαρακτηρίζει ένα πλήθος απαντήσεων και συμπεριφορών, αποδεικνύοντας ότι δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη και μη αμφισβητήσιμη απάντηση, αλλά ένα εύρος απαντήσεων – δικαιολογιών.
Η άτακτη υποχώρηση βαφτίζεται «ευθυγράμμιση μετώπου», η άνευ όρων υποχώρηση σε «σκληρή διαπραγμάτευση» και η πλήρης υποταγή σε «γενναία αντίσταση». Σε ένα σκετσάκι των Μόντι Πάϊθον, από την ταινία «το νόημα της ζωής», ένα μωρό μόλις έχει γεννηθεί. Η ευτυχής μητέρα, με εύλογη την αγωνία και την απορία στο πρόσωπο της, απευθύνει την κλασική ερώτηση:» Αγοράκι ή κοριτσάκι»; Και ο μαιευτήρας με απόλυτα αυστηρό ύφος, της απαντά ως εξής: «Είναι πολύ νωρίς για να επιβάλουμε συγκεκριμένους όρους στο παιδί. Δεν νομίζετε;», δίνοντας έτσι μια πρώιμη εικόνα της επιδρομής του εφιάλτη της “πολιτικής ορθότητας” τις επόμενες δεκαετίες.
Με βάση τις προηγούμενες αναφορές και το προφητικό αυτό σκετσάκι, βλέπουμε να δημιουργείται και στις ημέρες μας μια «δημιουργική ασάφεια» σε περιγραφές όρων και καταστάσεων. Επομένως, δεν έχουμε πλέον Μνημόνιο αλλά “γέφυρα”. Δεν υπάρχει ρητή δέσμευση στις εντολές των δανειστών, αλλά “αμφισημία” στα κείμενα. Αφού υπάρχει το «ολίγον έγκυος», γιατί άραγε να μην υπάρχει και το ολίγον Μνημόνιο;
Όπως, επίσης, γιατί η τρόικα να μην μετατραπεί σε “θεσμούς”; Προφανώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, με την… Μπαρουφάκειο λογική που τον διέπει, άλλο πράγμα είναι η προεκλογική σαφήνεια των δεσμεύσεων κι άλλο η μετεκλογική ασάφεια των υποσχέσεων. Όχι Γιάν(ν)ης, Γιαννάκης δηλαδή…
