«Το τελευταίο μας τείχος είναι το χρυσό τείχος του χρήματος. Είναι ένας μοιραίος τοίχος. Μας ξεκόβει από την ζωή, από την ζωτικότητά της, από τον ζωντανό ήλιο και την ζωντανή τη γη, όπως τίποτε άλλο. Τίποτα, ούτε καν τα πιο φανατικά δόγματα της θρησκείας, μπορούν να μας απομονώσουν από την ορμή της ζωής και από την έμπνευση, όπως μπορούν τα χρήματα».
Ντ.Χ. Λώρενς (1925)
Πόσα ακόμη, νόμους, απειλές και ντιρεκτίβες, θα σκαρφιστεί το ιερατείο του χρήματος, οι λογιστές, οι τεχνοκράτες, για να νεκρώσουν την θέληση των ανθρώπων για ζωή; Πόσες άκαρπες θυσίες θα κάνει ο λαός μας στο όνομα μιας θολής και απροσδιόριστης προόδου; Και πόσο πρόθυμος θα αποδειχθεί στο να θυσιάσει την ελευθερία και την ανεξαρτησία του για να κερδίσει μια πρόσκαιρη παράταση παραμονής στα ξένα σαλόνια; Οι επαναλαμβανόμενες αποκαλύψεις άντρων τρομοκρατών και οι συλλήψεις των τελευταίων ημερών σε ολόκληρη την Ευρώπη και στην Ελλάδα, ατόμων που, σύμφωνα με τις Αρχές, είναι τζιχαντιστές, καλλιεργούν το σενάριο του τρόμου και επιτείνουν το αίσθημα της ανασφάλειας. Δικαιώματα και ελευθερίες θα ξεχαστούν εύκολα όταν κανείς δεν θα είναι ασφαλής, πουθενά. Τότε, μια οφθαλμαπάτη ασφάλειας θα γίνει το νέο και το μοναδικό ζητούμενο του Πολίτη.
Από το 2001 η τρομοκρατία έχει χρεωθεί στους μουσουλμάνους. Είναι οξύμωρο πώς τα κράτη που θεωρούν ευπρόσδεκτους τους μουσουλμάνους μετανάστες και καταδικάζουν ως «ρατσιστές» όσους τολμούν να μιλήσουν στην γλώσσα της λογικής, ηγούνται του αγώνα κατά του Ισλαμικού Χαλιφάτου και της τρομοκρατίας. Εάν ο καλοδεχούμενος ξένος της θεωρίας του κοινωνικού αμαλγάματος, ο μουσουλμάνος δεύτερης και τρίτης γενιάς, μπορεί εύκολα να σπείρει τον τρόμο στην χώρα «του», τότε ο καθένας πλέον μπορεί να καταγραφεί ως τρομοκράτης. Το τίμημα της ασφαλούς «εύκολης ζωής» θα είναι η απώλεια της προσωπικής ελευθερίας. Το προσωπικό, όμως, είναι άμεσα συνδεδεμένο με το εθνικό.
Εάν η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας και το ξεπούλημα των δημοσίων αγαθών δεν ενοχλούν, θα ενοχλήσει άραγε η κατάσχεση της κατοικίας όσων δεν θα έχουν εργασία και πόρους για να την συντηρήσουν; Την εθνική ανεξαρτησία την επιτύχαμε με θυσίες χιλιάδων προγόνων μας, μα πρέπει κανείς να πιστεύει στην αξία της Ιστορίας για να το αντιληφθεί και να το αξιοποιήσει νοητικά και πρακτικά. Ήρθε η ώρα να παραδοθεί το ελλαδικό κράτος οικειοθελώς στην σκλαβιά, με τις υπογραφές μερικών υπαλλήλων του ψευδοκράτους των Βρυξελλών; Τα μνημόνια, οι υφεσιακοί νόμοι και η διαχεόμενη αστυνόμευση της κοινωνίας που οδηγούν στην γενική υποδούλωση, όπως οι πολίτες αντιλαμβάνονται αλλά αδυνατούν δήθεν να αντιληφθούν οι πολυπτυχιούχοι υπουργοί και κυβερνητικοί παράγοντες, δεν πρόκειται να ανακοπούν χωρίς την μαζική ανυπακοή.
Με την ενεργό λαϊκή αντίσταση στην πράξη. Σε αυτήν ευχόμαστε και το εθνικιστικό κίνημα οφείλει να εργαστεί ώστε να συνταχθούν οι απελπισμένοι, οι απολυμένοι, οι επαγγελματίες, παραγωγοί, έμποροι, βιοτέχνες και βιομήχανοι, αλλά και όσοι μπορούν να πουν όχι στην αυθεντία των «σοφών», των «αξιολογήσεων» και των εκβιαστικών μονοδρόμων. Ποια είναι λοιπόν η απάντηση; Ένας νοσταλγικός, ηττοπαθής και μοιρολατρικός πατριωτισμός; Πού θα βρουν οι «πατριώτες» αντικείμενο για τον Πατριωτισμό τους όταν δεν θα υπάρχει πια πάτριο χώμα, όταν θα έχουν πουλήσει τα χωράφια τους, τα σπίτια τους, όταν θα έχουν εγκαταλείψει την γη τους, όπως έκαναν με την Κύπρο, την βόρειο Ήπειρο και την Μακεδονία, όταν θα έχουν αποποιηθεί τον κόσμο τους;
«Ο πυρσός στα χέρια των φτωχών θα βάλει φωτιά στο σπίτι μας, και θα μας κάψει μέχρι θανάτου, σαν πρόβατα σε ένα φλεγόμενο μαντρί», συνεχίζει ο Ντ.Χ. Λώρενς. Ο πυρσός βρίσκεται πλέον στα χέρια των Εθνικιστών. Αυτών που δεν στριμώχνουν τον αγώνα τους στα πρόσκαιρα γεωγραφικά όρια, αλλά πιστεύουν στο μεγάλο «ταμπού», την αλήθεια της Φυλής και του Αίματος, αυτήν που φοβάται ο οδοστρωτήρας της Παγκοσμιοποίησης. Πατρίδα χωρίς Έθνος, Ελλάδα χωρίς Έλληνες, δεν υπάρχει. Εμείς, οι Έλληνες Εθνικιστές λέμε όχι στον φόβο, όχι στην πνευματική τρομοκρατία, όχι στην επιβολή της αόρατης εξουσίας του συφιλιδικού σύγχρονου κόσμου. Ζήτω το Έθνος των Ελλήνων!
Άρθρο της διευθύντριας της εφημερίδας “Εμπρός“, Ειρήνης Δημοπούλου – Παππά στην στήλη “Εγέρθητι”.
