Το πρόβλημα της εθνικής ασφάλειας υπήρχε σχεδόν πάντοτε για το Ελληνικό Έθνος που προσπαθούσε συνεχώς να το αντιμετωπίσει. Στην εποχή της χιλιόχρονης Αυτοκρατορίας του Βυζαντίου η λύση άκουγε στο όνομα Ακρίτες. Όταν τα Ελληνικά τμήματα μάχονταν τα αλλόφυλα και αλλόθρησκα τμήματα στα τότε σύνορα της Αυτοκρατορίας, στην Μεσοποταμία, στην Καππαδοκία, στον Πόντο και στην οροσειρά του Ταύρου. Πραγματικά υμνητές του πολέμου οι Ακρίτες αφιέρωναν την ζωή τους στον πόλεμο και στην φρούρηση των ευάλωτων από πολυπληθείς εχθρούς συνόρων. Έχοντας μεγάλα προνόμια από το κράτος όπως δωρεάν άλογα, όπλα, χωράφια και απαλλαγή από φόρους και εγκαθιστούσαν μόνιμα στα Ανατολικά σύνορα τις οικογένειες τους και έτσι είχαν και ακόμα ένα σοβαρότατο λόγω να αποτρέπουν την παραβίαση των συνόρων από ληστρικές ομάδες, μικρά άτακτα τμήματα αλλά και τακτικές επιχειρήσεις του εχθρού με συντεταγμένα τμήματα. Οι Ακρίτες έγιναν πολεμώντας εναντίων των Αράβων . Όταν δεν πολεμούσαν κύριες ασχολίες τους ήταν η εκπαίδευση στα όπλα και η συνεχής γυμναστική καθώς και η παροχή βοήθειας στην έγερση ή αναστήλωση οχυρωματικών έργων. Το δικαίωμα που παρεχωρείτο σε κάθε ακρίτα – τοπάρχη μεταβιβαζόταν κληρονομικά στους απογόνους του και έτσι η διαδοχή στο αξίωμα αυτό δημιουργούσε σε βάθος χρόνου μια οικογενειακή παράδοση. Για την ανδρεία τους ο λαός τους εξύμνησε στα ακριτικά τραγούδια, τα οποία μιλούν για τη ζωή, τους αγώνες και τις μάχες τους και έγιναν η αρχή των δημοτικών μας τραγουδιών. Ξακουστός ήταν ο Βασίλειος Διγενής, που εξυμνήθηκε ιδιαίτερα στο έπος “Βασίλειος Διγενής Ακρίτας”. Δεν πρέπει όμως να ξεχάσουμε και τους υπόλοιπους εξυμνούμενους ήρωες ακρίτες όπως, ο Ανδρόνικος, ο Αρμούρης, ο Βάρδας Φωκάς, ο Νικηφόρος, ο Πετροτράχηλος, ο Πορφύρης και άλλοι . Τα Ακριτικά τραγούδια, κράτησαν τη μνήμη της θυσίας και του ηρωισμού, των πολεμιστών στα σύνορα της Βυζαντινής αυτοκρατορίας που απέκρουσαν δεκάδες φορές τις ορδές Σαρακηνών, Τούρκων και Αράβων και των απελατών (μεσαιωνικοί κλέφτες) .
Τα τμήματα των Ακριτών έγραψαν πολλές σελίδες δόξας κυρίως επί Αυτοκράτορα Ηρακλείου ο οποίος έδωσε τιτάνιο αγώνα απέναντι στους Πέρσες και τους Άραβες και διατηρήθηκε μέχρι την εποχή των εικονομαχιών. Διαλύθηκε όταν ο Μιχαήλ Παλαιολόγος τους επέβαλε φόρους και οι αγανακτισμένοι ακρίτες άφησαν την Μικρά Ασία στον έλεος των Σελτζούκων.
Συμπερασματικά, με ένα άρτιο σύστημα ταχέων, ικανών και μη παραμελημένων δυνάμεων αναγνώρισης και κρούσης αυξάνεται κατακόρυφα η διαφύλαξη των συνόρων μας και όχι φυσικά η εξευτελιστική ‘ απολογία ‘ ενώ οι μονάδες αυτές πραγματοποιούν άριστα την δουλειά τους με πιο πρόσφατο παράδειγμα την απολογία του Αρχηγού του Λιμενικού Σώματος πραγματικά άνευ λόγου.
