η ατρόμητη Κρητικιά που αντιμετώπισε τις ορδές των Τούρκων στην μονή Αρκαδίου το 1866
Η Κρήτη το 1866 αν και ήταν ένα κομμάτι του Ελληνισμού ήταν ακόμη κάτω από τουρκική κατοχή, ενώ υπήρχε ήδη ένα μικρό φτωχό Ελληνικό κράτος. Οι Κρήτες γνωρίζοντας αλλά προ πάντων νιώθοντας βαθιά μέσα τους ότι ήταν και αυτοί Έλληνες ήθελαν να ενωθούν με την μητέρα πατρίδα.
Έτσι το 1866 ξέσπασε ακόμη μία, από τις πολλές, Κρητική επανάσταση κατά των Τούρκων δυναστών. Ανάμεσα στους αγωνιστές που έλαβαν μέρος στην επανάσταση ήταν και πολλές γυναίκες που πολέμησαν δίπλα στους άνδρες, τους γιους τους και τους αδελφούς τους, μία από αυτές ήταν και η Χαρίκλεια Δασκαλάκη ή Δασκαλάκαινα ή Δασκαλοχαρίκλεια από το χωριό Χαρκιά του Ρεθύμνου.
Γεννήθηκε στο Τολό της Αργολίδας όταν ο πατέρας της Πέτρος Αρκαδιώτης, που ήταν παλαίμαχος αγωνιστής του 1821 της κατέφυγε καταδιωκόμενος από τους Τούρκους. Απο μικρή ήταν παρούσα σε όλους τους μεγάλους αγώνες, παντρεύτηκε τον Μιχάήλ (Αναγνώστη) Δασκαλάκη από το χωριό Αμνατό Ρεθύμνου, ήταν απόγονος του μεγάλου ήρωα της Κρήτης Δασκαλογιάννη που γδάρθηκε ζωντανός από τους Τούρκους το 1770. Μαζί με τον άντρα της έφτιαξε μία πολυμελή οικογένεια 13 παιδιών από τα οποία τα 7 μόνο έζησαν σε μεγάλη ηλικία.
Η Χαρίκλεια μία αγέρωχη γυναίκα που δεν έκανε πίσω και όταν η πατρίδα την χρειάζονταν ήταν πάντα μπροστά μαζί με τα παιδιά της. Οι τρεις γιοι που της απέμειναν ο Γιώργος, ο Αντώνης και ο Κωνσταντίνος μαζί με την κόρη της Ελένη (δεν γνωρίζουμε τα ονόματα των τριών άλλων θυγατέρων της). Έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για μία ακόμη Κρητική επανάσταση. Ήταν 8 Νοεμβρίου του 1866, όταν 20.000-23.000 Οθωμανοί έφτασαν από το Ρέθυμνο για να ισοπεδώσουν την μονή, οι οποίοι είχαν μαζί τους και έξι κανόνια.
Αρχηγός των Τούρκων ήταν ο αιμοδιψής Μουσταφά Πασάς Κιριτλής, ο οποίος πριν φύγει από το Ρέθυμνο είχε διατάξει τον Ρεσίτ Πασά να απασχολεί τους οπλαρχηγούς του Μυλοποτάμου για μην μπορεί κανείς να βοηθήσει τους πολιορκημένους. Η Χαρίκλεια μαζί με τους τρεις γιους της και την κόρη της Ελένη. Μέσα στα τείχη της μονής υπήρχαν 250-300 μαχητές και 600-900 περίπου γυναικόπαιδα. Η Χαρίκλεια μπροστάρισα εμψύχωνε τους πολεμιστές και τα γυναικόπαιδα με το θάρρος και την τόλμη της.
Η μάχη ξεκίνησε με τα στίφη των βαρβάρων να επιτίθενται στον περίβολο της μονής. Μαζί με τους γιους της πυροβολούσε τους βαρβάρους, οι σφαίρες σφύριζαν πάνω από τα κεφάλια τους, οι τοίχοι γέμισαν με τρύπες, οι καπνοί τύλιξαν όλη την μονή Αρκαδίου. Δίπλα της ήταν ο γιος της Κωνσταντίνος με την σημαία, τρεις φορές η σημαία έπεσε από τις σφαίρες, τρεις φορές η Χαρίκλεια Δασκαλάκη την σήκωσε, την τέταρτη φορά την πήρε και την δίπλωσε φυλάσοντας την στο στήθος της.
Μία σφαίρα πλήγωσε το παλληκάρι της τον Κωνσταντίνο που ήταν μόλις 24 χρονών, γύρισε και τον κοίταξε με ένα βλέμμα γεμάτο αυταπάρνηση για τον θάνατο που πλησίαζε τον γιο της και του είπε “Για τόσο μικρό πράγμα”. Αμέσως άρπαξε το όπλο του και άρχισε να πυροβολάει κατά των Τούρκων. Η μάχη είχε ανάψει για τα καλά, αλλά η Χαρίκλεια δεν έκανε πίσω όταν τις τελείωσαν οι σφαίρες έτρεξε μπροστά και πήρε από έναν Τούρκο νεκρό τα φυσίγγια του, οι σφαίρες σφύριζαν πάνω από το κεφάλι της αλλά αυτή δεν φοβόταν. Συνέχισε να μάχεται χωρίς σταματημό, οι Τούρκοι είχαν μπει ήδη μέσα και λόγχισαν με τις ξιφολόγχες τους, τον Κωνσταντίνο, το αίμα του παλληκαριού χύθηκε στην γη αφήνοντας παράλληλα την τελευταία του πνοή για την ελευθερία της Κρήτης και την ένωσης της με την μητέρα Ελλάδα.
Μαζί με τον Κωνσταντίνο σκοτώθηκαν και οι άλλοι δυο γιοι της. Η Χαρίκλεια λυπήθηκε πολύ βλέποντας τους τρεις γιους που γέννησε και ανέθρεψε να κείτονται νεκροί μέσα στο αίμα τους για την ελευθερία. Οι Τούρκοι είχαν πια καταλάβει την μονή και μία έκρηξη ακούστηκε, η μονή Αρκαδίου σείσθηκε συθέμελα. Η Χαρίκλεια μαζί με την κόρη της Ελένη πιάσθηκαν αιχμάλωτες με εκατό ακόμη αγωνιστές αλλά κατάφερε να ξεφύγει μαζί με την κόρη της από τα χέρια των Τούρκων. Μετά από πολλές περιπέτειες έφτασε στην Σύρο και από εκεί στην Αθήνα όπου και διηγήθηκε τις τελευταίες στιγμές που έζησαν οι υπερασπιστές της μονής Αρκαδίου. Πέθανε σε μεγάλη ηλικία στην Αθήνα..
