<<Η μεγαλύτερη ανάμνησις της παιδικής μου ηλικίας ήταν το 1907. Ο Καπετάν Γέρμας, Μανιάτης Μακεδονομάχος Ανθυπολοχαγός Τσοτάκος, είχε σκοτωθεί στα Μακεδονικά. Ένα μεσημέρι ο πατέρας μου έφερε την εφημερίδα και την εδιάβαζε. Ήμουνα τότε δέκα χρονών και άκουγα με συγκίνηση τον πατέρα μου. Σε μια στιγμή ο πατέρας μου είπε: <<Ε, και να 'μουν ανύπαντρος και να μην είχα παιδιά! Να πήγαινα αντάρτης!>>. Δεν είπα τίποτα, το παιδιάστικο μυαλό μου όμως δούλεψε και έκαμε τη σκέψη: έννοια σου! σαν μεγαλώσω θα πάω εγώ, από τότε μου γεννήθηκε η ιδέα να πάω στη Σχολή Ευελπίδων και να γίνω Αξιωματικός. Και έτσι με την βοήθεια του Θεού και με στερήσεις της οικογένειάς μου, έγινα Αξιωματικός και έθεσα εαυτόν στην υπηρεσία της πατρίδος>>. (Σημειώσεις από το αρχείο του με τίτλο “Σκέψεις και Λογισμοί στη Πίνδο”).

Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης, μία από τις σημαντικότερες μορφές του Ελληνοιταλικού πολέμου, γεννήθηκε το 1897, στο χωριό Κεχριάνικα της επαρχίας Οιτύλου της Λακωνίας. Το 1916, απεφοίτησε από τη Σχολή Ευελπίδων με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού Πεζικού.

Κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετατέθηκε με το βαθμό του Υπολοχαγού στο 1ο Σύνταγμα Πεζικού της Μεραρχίας Σερρών, ως διοικητής της 3ης Πολυβολαρχίας. Συμμετείχε στη μάχη του Σκρα και για τη δράση του εκεί, προτάθηκε μάλιστα για την απονομή του Πολεμικού Σταυρού και για προαγωγή επ’ ανδραγαθία. Συμμετείχε και στη μάχη της Δοϊράνης, λίγους μήνες αργότερα. Έκτοτε απέκτησε σοβαρότατο χρόνιο πρόβλημα υγείας λόγω των χημικών αερίων που είχε εισπνεύσει κατά τη κατάληψη εχθρικού οχυρώματος.

Συμμετείχε και κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής Εκστρατείας, ως Λοχαγός στο 46ο Σύνταγμα Πεζικού της ΧΙΙ Μεραρχίας. Τον Ιούλιο του 1921, συμμετείχε στη μάχη του υψώματος Αλμπανός όπου τιμήθηκε και με το Χρυσό Αριστείο Ανδρείας.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν, μετεκπαιδεύτηκε στη τακτική των αρμάτων, στη Γαλλία όπου και φοίτησε εκεί στη αντίστοιχη Ελληνική Σχολή Πολέμου, από την όποια στην Ελλάδα είχε αποφοιτήσει.

Το 1935, αρρωσταίνει βαριά λόγω της χρόνιας πάθησής του στο αναπνευστικό και λαβαίνει άδεια διάρκειας ενός έτους. Τελικά, παρά τη θέλησή του, αποστρατεύεται το 1937 για λόγους υγείας, με τον βαθμό του Συνταγματάρχη.

Το 1940, στις 28 Αυγούστου, ο Δαβάκης ανακλήθηκε στην ενέργεια, εν όψει των μέτρων που λάμβανε η Ελληνική Κυβέρνηση για την αντιμετώπιση ενδεχόμενης Ιταλικής εισβολής. Ανέλαβε Διοικητής του Μικτού Αποσπάσματος Πίνδου. Κατά τη διάρκεια των μαχών ( 2 Νοεμβρίου ) , τραυματίστηκε σοβαρά στο στήθος και μεταφέρθηκε σε στρατιωτικό νοσοκομείο.

Μετά τη κατάληψη της Ελλάδας από τους Γερμανούς, τον Δεκέμβριο του 1942 και ενώ ακόμα δεν είχε θεραπευθεί πλήρως το τραύμα του, οι Ιταλοί τον συνέλαβαν για να τον μεταφέρουν στην Ιταλία ως όμηρο.

Στις 20 Ιανουαρίου του 1943 μεταγάγεται στη Πάτρα από που επιβιβάσθηκε στο βοηθητικό-καταδρομικό CittadiGenova, μαζί με άλλους 152 Έλληνες, κυρίως στρατιωτικούς. Το πλοίο όμως, τορπιλίσθηκε την επόμενη μέρα από το συμμαχικό υποβρύχιο Tigris, 25 μίλια δυτικά της νήσου Σάσσωνος. Αποτέλεσμα του τραγικού γεγονότος, ήταν ο ηρωϊκός Αξιωματικός και οι άλλοι όμηροι να πνιγούν. Το σώμα του εκβράσθηκε στη παραλία του Αυλώνα (Βλόρε) της Αλβανίας, από όπου και αναγνωρίστηκε και στη συνέχεια θάφτηκε. Μεταπολεμικά τα οστά του μεταφέρθηκαν και τάφηκαν στην Αθήνα.

Αξίζει να αναφερθεί ότι ο Δαβάκης, υπήρξε από τους πρωτοπόρους της ιδέας της μηχανοκίνησης του πεζικού και της χρησιμοποίησης αρμάτων ως κυρίου όπλου, για τη διάσπαση και καταδίωξη του εχθρού, καθώς πρόκρινε την ευελιξία των μηχανοκίνητων μονάδων έναντι της γραμμής οχυρών. Για εκείνον, ήταν απαραίτητη όχι μόνο η μηχανοκίνηση του στρατού, αλλά και η συνεργασία των στοιχείων του, δηλαδή των διαφόρων όπλων και της Αεροπορίας.

Σε πανηγυρική συνεδρίαση της Ακαδημίας Αθηνών το Μάρτιο του 1948, του απονεμήθηκε μεταθανάτια το Αργυρό Μετάλλιο της Αυτοθυσίας. Το όνομα του ήρωα, φέρουν σήμερα πλατείες και δρόμοι σε πολλά μέρη της Ελλάδας.