Ιούλιος 1974 … οι Τούρκοι αποβιβάζονται αβίαστα στην Ελληνική γη της Κύπρου…

40 χρόνια μετά, ο «Φάκελος της Κύπρου» παραμένει για λόγους «Eθνικού Συμφέροντος» κλεισμένος στα υπόγεια της Βουλής των Ελλήνων….Τι φοβάται η Δημοκρατία, αφού αποκλειστικά και μόνο και πάντα σύμφωνα με τις εκάστοτε κυβερνήσεις, φταίει ο Ιωαννίδης και οι χουντικοί αξιωματικοί σε Αθήνα και Λευκωσία ;;

Ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω λοιπόν, και ας δούμε τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εκείνες τις μέρες που η Κύπρος μας βίωνε το μεγαλείο της Προδοσίας από πολιτικούς και στρατιωτικούς παράγοντες.

Μακάριος και Ιωαννίδης, φαίνεται πως υπήρξαν τραγικά πιόνια στην ίδια σκακιέρα όπου το ρόλο και των δύο παιχτών, είχε το ίδιο πρόσωπο….ο Henry Kissinger.

Η φιλαρχία του Αρχ. Μακαρίου και το ανόητο αίσθημα της πολιτικής αυτοσυντήρησης, δημιούργησε ρωγμές στο Εθνικό μέτωπο. Αντιμετώπισε εχθρικά τους Ελλαδίτες Αξιωματικούς και οπλίτες που υπηρετούσαν στη Κύπρο, ακόμα και τους ίδιους τους Κύπριους εθνικόφρον αξιωματικούς. Η Εθνική Φουρά, στελεχωμένη επί το πλείστον από Ελλαδίτες αξιωματικούς, ήταν ο μοναδικός θεσμός που δεν έλεγχε ο Μακαρίος.

Στις 8 Ιουλίου, αποστέλλει τελεσίγραφο προς τον τότε Πρόεδρο Δημοκρατίας, Στρατηγό Γκιζίκη και ζητάει την απομάκρυνση τους μέχρι τις 20 Ιουλίου, ισχυριζόμενος ότι δημιουργούσαν αντιμακαριακή προπαγάνδα.

Παράλληλα, ανακοινώνει τη μείωση της δυνάμεως της Ε.Φ., κατά 4.000 άνδρες, μειώνοντας τη θητεία από 2 χρόνια σε ένα, όταν την ίδια στιγμή οι Τούρκοι υπηρετούσαν 5ετή θητεία στο νησί υπό την καθοδήγηση των Τούρκων Αξιωματικών. Βέβαια , φρόντισε και για την ολική απαξίωση των οχυρωματικών έργων στη Βόρεια πλευρά του νησιού!

Η επιστολή, έφερε προ τετελεσμένων το καθεστώς του Ιωαννίδη και στις 15 Ιουλίου, διενεργήθηκε πραξικόπημα πετυχαίνοντας την ανατροπή του Μακαρίου.

Τη προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας αναλαμβάνει ο Νίκος Σαμψών, ο οποίος υπήρξε και αγωνιστής της ΕΟΚΑ.

Ο Μακάριος, φεύγει στο εξωτερικό με τη βοήθεια των Βρετανών. Τότε, κάνει και το μεγάλο λάθος…σε ομιλία του από το βήμα του ΟΗΕ, ζητάει τη βοήθεια των εγγυητριών δυνάμεων Βρετανίας-Τουρκίας, να αναλάβουν την «επαναφορά της έννομης τάξης στο νησί».

Τώρα και νόμιμα οι Τούρκοι μπορούν να ετοιμάζονται για την εισβολή!

Οι προετοιμασίες, φαίνεται πως είχαν ξεκινήσει χρόνια νωρίτερα, αφού βάση στοιχείων του κλιμακίου μεταξύ των ετών 1970-1973, Τούρκοι αξιωματικοί χαρτογραφούσαν τις ακτές και την ευρύτερη περιοχή της Κερύνειας.

Στις 18 Ιουλίου 1974, παρατηρήθηκε έντονη δραστηριότητα σε όλα τα αεροδρόμια της νότιας Τουρκίας, καθώς κατέφθαναν τα συντάγματα καταδρομών και αλεξιπτωτιστών που αργότερα θα χρησιμοποιούντο στο εγχείρημα. Η ΚΥΠ (Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών), βάσει συνεχών υποκλοπών τις οποίες διενεργούσαν τα κλιμάκια της Κύπρου, πιστοποίησε τη διαρκή ανταλλαγή σημάτων μεταξύ, Λευκωσίας και Μερσίνας (Τουρκία).

Οι προετοιμασίες κορυφώνονται στις 19 Ιουλίου, και από το πρωί όλα τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία μετέδιδαν τις προετοιμασίες των Τούρκων, ενώ το BBC προέβαλε μέχρι και εικόνες από τον απόπλου, που πραγματοποιήθηκε στις 17:30.

Όλα τα παραπάνω, ασφαλώς και έγιναν αντιληπτά και ενώ Αθήνα και Λευκωσία παρέμεναν ανεξήγητα απαθής στην επικείμενη τουρκική εισβολή, το Αρχηγείο των Ενόπλων Δυνάμεων, αρκέστηκε σε ειρωνικά σχόλια τύπου «κάνουν ασκήσεις».

Από τη μία πλευρά, κατέφθαναν τηλεγραφήματα από τις ελληνικές πρεσβείες του Λονδίνου και της Βόννης όπου επιβεβαίωναν τις τουρκικές προετοιμασίες, και από την άλλη οι Αμερικανοί διαβεβαίωναν ότι οι Τούρκοι σε καμία περίπτωση δε θα επιχειρούσαν απόβαση στη Κύπρο.

Επίτηδες αφέθηκαν οι Τούρκοι να δημιουργήσουν ένα πολύ μικρό προγεφύρωμα τόσο από την στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδος (τον Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων Μπονάνο) και της Κύπρου (τον Γεωργίτση, πλήρως συντονισμένο με το Μπονάνο), δεν δόθηκε επίτηδες προτεραιότητα από τους ιδίους για να διαλυθεί έγκαιρα το μικρό προγεφύρωμα των Τούρκων είτε από τις ηρωϊκές δυνάμεις καταδρομών της Κύπρου είτε με αποστολή ενός μόνον ελληνικού αεροπλάνου το οποίο θα διέλυε έγκαιρα το αρχικό προγεφύρωμα

20 Ιουλίου 02:00 τα ξημερώματα, 16 Τουρκικά πλοία, πλησίασαν στη Κερύνεια και 3 ώρες αργότερα αεροσκάφη και αντιτορπιλικά έβαλαν κατά στόχων στο νησί.

Η αποβίβαση των Τούρκων ξεκίνησε στο Πεντεμίλι, ενώ Τούρκοι αλεξιπτωτιστές έπεφταν στο θύλακα Κιονέλι – Αγύρτα. Η απόβαση ξεκίνησε με το φως της ημέρας (κατά παράβαση κάθε στρατηγικής λογικής) και ενώ το ΓΕΕΦ (Γενικό Επιτελείο Εθνικής Φρουράς), το αντιλήφθηκε, δε φρόντισε να το εκμεταλλευτεί παραμένοντας μουδιασμένο, αντί να διατάξει τη διασπορά των Μονάδων του αμέσως και να στείλει ενισχύσεις ανατολικά και δυτικά του Πεντεμιλίου πριν η τουρκική αεροπορία δηλώσει το παρόν της

Η αντίδραση της Ε.Φ (Εθνική Φρουρά), ήταν αδύναμη και ασυντόνιστη. Επικρατούσε χάος στο κέντρο λήψεως αποφάσεων στην Αθήνα, αφού αρχικά δε πίστευαν στις πληροφορίες από Κύπρο για τη τουρκική εισβολή οδηγώντας έτσι την έκδοση άστοχων διαταγών. Το Αρχηγείο Ενόπλων Δυνάμεων, συνιστά το εξής απίστευτο: «Συνιστώμεν, αυτοσυγκράτησιν προς διαπίστωσιν αν αι ρίψεις αφορούν εφόδια ή και αλεξιπτωτιστάς».

Μετά από διαβουλεύσεις μεταξύ ΓΕΕΦ & Α/ΕΔ και έχοντας χάσει ήδη πολύτιμο χρόνο, διατάσσουν στις 08:40 την έναρξη των Ε/Κ πυρών κατά των Τούρκων. Η διαταγή δόθηκε από τον Υποστράτηγο και διοικητή του Α/ΕΔ, Χανιώτη.

Η ΕΛΔΥΚ, διατάσσεται στις 09:00, να επιτεθεί στο Κιονέλι. Η επίθεση ήταν καταδικασμένη σε αποτυχία αφού δεν είχε καμιά υποστήριξη από το πυροβολικό, και παράλληλα οι αερομεταφερόμενες ενισχύσεις από άντρες των ειδικών δυνάμεων που είχαν λάβει οι Τούρκοι του θύλακα νωρίτερα ήταν τεράστιες.

Στο μεταξύ οι Τούρκοι, αφού αντιλήφθηκαν ότι η Ελληνοκυπριακή Στρατιωτική Ηγεσία παρέμενε άτολμος θεατής των εξελίξεων και οι παρευρισκόμενες ελληνικές δυνάμεις ήταν τρομερά ισχνές και χωρίς καμία υποστήριξη αρμάτων ή πυροβολικού, τολμούν και δεύτερη απόβαση.

Από την μεριά της Αθήνας οι Αρχηγοί του Επιτελείου, αντί να κάνουν το στρατιωτικό τους καθήκον αποφάσισαν να παίξουν το ρόλο του πολιτικού και ξεκίνησαν αγώνα διαβουλεύσεων απ’ευθείας από τους Αμερικανούς.

Αντί να διαταχθεί συγκέντρωση ικανών μονάδων για άμεση προώθηση τους με σκοπό την ολομέτωπη επίθεση προς το υπάρχον προγεφύρωμα στο χώρο της απόβασης και ενώ οι κατώτεροι αξιωματικοί της πρώτης γραμμής στη Κύπρο ζητούσαν διαταγές, βλέποντας του Τούρκους να τους βομβαρδίζουν, ο μεν Αραπάκης (Α/ΓΕΝ ), διατάζει τα 2 σύγχρονα υποβρύχια Λαύκος & Νηρεύς , τα οποία πορευόντουσαν προς τον χώρο της εισβολής για προσβολή του αποβατικού στόλου να γυρίσουν στη Ρόδο, ο δε Παπανικολάου ( Α/ΓΕΑ ), δίνει εντολή να μην απογειωθούν τα σύγχρονα Phantoms.

Ο ρόλος της αποστολής των παραπάνω 2 δυνάμεων, θα ήταν καταλυτικός για το μέλλον των επιχειρήσεων. Τα υποβρύχια θα έστελναν στο πάτο της Κερυναϊκής θάλασσας μεγάλο μέρος από τον αποβατικό στόλο, ενώ τα αεροσκάφη θα υποβοηθούσαν το όλο εγχείρημα της εξάλειψης του προγεφυρώματος, πλήττοντας την αποβατική δύναμη αντιμετωπίζοντας αποτελεσματικά τη Τουρκική αεροπορία που υστερούσε ποιοτικά και εμπειρικά απέναντι στην ελληνική.

Χάθηκε η Κερύνεια….η Αμμόχωχτος….η μισή Λευκωσία….

Τελειώνοντας, αναφέρονται παρακάτω κάποια σημεία, από τα οποία φαίνεται ένα απλά μέρος της προδοσίας από την κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή, κατά την εισβολή των κατακτητών στη Κύπρο.

Το 1973 οργανώθηκε στο Παρίσι γεύμα, μεταξύ Κίσινγκερ και Καραμανλή, ζητώντας ο δεύτερος τη συμπαράσταση των ΗΠΑ, για την ανατροπή της χούντας, επεμβαίνοντας οι ίδιοι. ( Πηγή – Γαλλικό περιοδικό «ΕΞΠΡΕΣ», 6/11/1981 ) Τον Μάϊο του 1974, έγινε μυστική συνάντηση στη Μάρνη (Παρίσι), μεταξύ Καραμανλή και του τότε Πρωθυπουργού του «Αττίλα», Ετσεβίτ, επί παρουσία Κίσινγκερ (Πηγή – Εφ. «DAILYTELEGRAF» , 13/6/1978) Με επιστολή προς τον Τούρκο Πρωθυπουργό Ντεμιρέλ, ο Κ. Καραμανλής, στις 19/05/1976, «νομιμοποιεί» τον ΑΤΤΙΛΑ Ι & ΙΙ (όπου τον δεύτερο, δεν έκανε και τίποτα για να τον σταματήσει…) Τον Ιούλιο του 1974, οι Τούρκοι είχαν καταλάβει ένα μικρό προγεφύρωμα στη Κύπρο. Στον Αττίλα ΙΙ, ο Καραμανλής στη βοήθεια που του ζητήθηκε, απάντησε με την γνωστή φράση : «….Κύπρος κείτεται μακράν.…»

Μετά την άνοδό του στην εξουσία, δήλωσε «ο φάκελος είναι αμετάκλητα κλειστός».

Σε ότι αφορά τον Ιωαννίδη, τραγικά αφελής, αρκέστηκε μόνο στο να καταμαρτυρεί κατ’ επανάληψιν στους Αμερικανούς πολιτικούς και διπλωμάτες, ότι τον εξαπάτησαν. Κατέρρευσε μένοντας απλός θεατής των τραγικών στιγμών που διαδραματίζονταν εκείνες τις ημέρες σε Ελλάδα και Κύπρο. Δε τόλμησε ποτέ, ούτε την Ένωση Ελλάδας-Κύπρου, ούτε αντίποινα προς τη Τουρκία με κήρυξη πολέμου….Αυτό από μόνο του, συνιστά ΠΡΟΔΟΣΙΑ.

Ο Μακάριος από την άλλη πλευρά και η αρχομανία του, τον οδήγησαν σε πράξεις που αποδυνάμωσαν την άμυνα της Κύπρου. Ο ίδιος έδωσε το κάλεσμα στους Τούρκους από το βήμα του Ο.Η.Ε.

Αργότερα, ο Τούρκος πρέσβης Οσμάν Ολτσάυ, θα δηλώσει : «Η Τουρκία εκπλήρωσε τις νόμιμες υποχρεώσεις της. Δε πραγματοποίησε εισβολή. Η λέξη εισβολή δεν είναι δική μου. Τη χρησιμοποίησε ο Μακάριος, με σκοπό να περιγράψει αυτό που έπραξε η Ελλάδα».

Μπονάνος (Α/Ε.Δ), Αραπάκης (Α/ΓΕΝ), Γεωργίτσης (Διοικητής ΓΕΕΦ), Παπανικολάου (Α/ΓΕΑ), Γαλατσάνος (Α/ΓΕΣ) και οι λοιποί αρχηγοί, συνειδητοποιημένα υπάκουσαν στα κελεύσματα των Αμερικάνων να αφεθεί η Τουρκία να εισβάλει στην Κύπρο. Γι αυτό και μετά την εισβολή, ιδίως οι Μπονάνος (χαρακτηριστική και προδοτική η φράση του: «Οι Τούρκοι χτυπούν τη Κύπρο. Εμείς είμαστε Ελλάς») και Αραπάκης (διέταξε τα ελληνικά υποβρύχια που παρακολουθούσαν τον τουρκικό στόλο εισβολής, να επιστρέψουν στη Ρόδο), ανέλαβαν τα ηνία για να επιτύχει  όπως τους είχαν διατάξει, η εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Ο Παπανικολάου, με προσωπική του εντολή δέσμευσε τα όπλα των ελληνικών μαχητικών, πάνω στο Αιγαίο την ίδια ώρα που οι Τούρκοι από αέρος έπλητταν τους Έλληνες μαχητές πάνω από την Κύπρο. Ο Γαλατσάνος πάλι, μάλλον αποτέλεσε διακοσμητικό στοιχείο που με την απόλυτη απάθεια, παρακολουθούσε να σφαγιάζονται τα παλικάρια του στη Κύπρο. Δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει τα όσα θλιβερά προμηνύονταν για τους Έλληνες που υπηρετούσαν στη μαρτυρική Νήσο. Ο Γεωργίτσης, πιόνι του Ιωαννίδη και των Αρχηγών Επιτελείων πιο πολύ ενέργησε σαν δημόσιος υπάλληλος παρά σαν στρατιωτικός, πιστεύοντας ότι του έλεγε ο Μπονάνος και οι υπόλοιποι Αρχηγοί. Καμία πρωτοβουλία, καμία αντίδραση.

Ποτέ δε συγκροτήθηκε ειδικό δικαστήριο, για να δικάσει τους υπεύθυνους του εγκλήματος της εσχάτης προδοσίας. Καμιά διαμαρτυρία, ούτε σε Ελλάδα, ούτε σε Κύπρο!

Άφθονο αίμα Ελλαδιτών και Κυπρίων πότισε το χώμα της μαρτυρικής Νήσου. Ελληνοκύπριοι άμαχοι, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, Ελληνοκύπριοι και Ελλαδίτες στρατιωτικοί τραυματίστηκαν ελαφρά, βαριά, θανάσιμα, εκτελέστηκαν εν ψυχρώ, αιχμαλωτίστηκαν….

Το αποτέλεσμα τραγικό!!! 1.619 Έλληνες αγνοούμενοι, 6.000 νεκροί και το 37% της Κύπρου μας στα χέρια των Τούρκων! Τιμωρήθηκε κανείς από τους υπευθύνους για όλα αυτά;;;

ΟΥΔΕΙΣ!! Έγιναν όλοι «εθνάρχες» και «σοβαροί πολιτικοί»!

Με εκτίμηση, 

Σ.Μ.