43 χρόνια. Τόσα έχουμε αφήσει να περάσουν από εκείνη την αποφράδα μέρα. Συγνώμη αγαπημένε Κώστα Μόντη, αλλά ΔΕΝ μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας.
Εμείς εγκληματήσαμε, ενάντια στις ρίζες μας, ενάντια στον πολιτισμό μας, ενάντια στην Ιστορίας μας. Εμείς τους φέραμε.
43 χρόνια μετά, 20 Ιουλίου 2017. Οι σειρήνες θα ηχήσουν ξανά στις 05:30 το πρωί για να θυμίσουν. Αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να θυμούνται και ξέχασαν; Ποιοι δεν φάνηκαν άξιοι να κάνουν το σωστό;
Σίγουρα ΔΕΝ ξέχασαν αυτοί που έχασαν το σπίτι τους. ΔΕΝ ξέχασαν αυτοί που τους ξεκλήρισαν την οικογένεια, η Μάνα που έχασε τον έφηβο γιο της και η Σύζυγος που έχασε τον άντρα της. ΔΕΝ ξέχασαν αυτοί που ακόμα περιμένουν να γυρίσει ο Αγνοούμενος τους.
Και σίγουρα όλοι εμείς, με την Ελληνική ψυχή, ΔΕΝ χρειαζόμαστε τον οξύ ήχο των σειρήνων για να θυμηθούμε τον πιο σκληρό εφιάλτη που ζήσαμε. 43 χρόνια μετά. Το βλέμμα καρφώνεται στο βουνό, τον αγαπημένο Πενταδάκτυλο. Στο βουνό που αφήσαμε να βεβηλώσουν με τη σφραγίδα της ντροπής στο στήθος του. Δεν ανασηκώσαμε την πλάτη, δεν χτυπήσαμε το χέρι στο τραπέζι και δεν απαιτήσαμε να αφαιρεθεί αυτό το έκτρωμα απ’ το δικό μας βουνό.
43 χρόνια μετά. Η εισβολή, η κατοχή, ο ξεριζωμός και ο πόνος της ψυχής μεταφράζονται πλέον σε δικοινοτική διένεξη, μεταφράζονται σε ΔΔΟ, μεταφράζονται σε ξεπούλημα της πατρίδας, μεταφράζονται σε αφανισμό του Κυπριακού Ελληνισμού.
ΓΙΑΤΙ; Γιατί τόση λύσσα, τόση επιμονή, αυτή την συγκεκριμένη χρονική στιγμή να υπάρξει λύση; Γιατί τόση υποταγή στον εισβολέα; Γιατί τόση δεκτικότητα σε ένα έγγραφο χωρίς υπόσταση, σε συνομιλίες ατέρμονες και ταξίδια στο εξωτερικό;
Αυτά δεν προωθούν τίποτε, αλλά το μάθημα δεν το εμπέδωσαν ΠΟΤΕ οι πολιτικάντηδες και θεσιθήρες, που μόνη τους έγνοια είναι να διατηρήσουν εαυτούς στην εξουσία.
Εμείς οι Έλληνες προικισθήκαμε με έναν σπάνιο φωτεινό πολιτισμό. Όταν έχεις τέτοιο πολιτισμό γιατί να τον αρνηθείς; Χωρίς ρίζες δεν ζεις πουθενά. Γι’ αυτό, μόνη μας επιλογή να μάθουμε στα παιδιά μας να είναι περήφανοι που είναι Έλληνες.
Να οραματίζονται και να διεκδικούν την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ της Πατρίδας μας. Να λένε ότι η Κερύνεια, η Αμμόχωστος, η Καρπασία, είναι ο τόπος καταγωγής των γονιών τους, των παππούδων τους, ότι είναι χώματα ΙΕΡΑ, χώματα ΕΛΛΗΝΙΚΑ να πιστεύουν στο απίστευτο και να ελπίζουν το ανέλπιστο, έτσι για να ‘χουν ένα ιδανικό. Πώς μπορείς να ζεις ξεριζωμένος; Λαός που λησμονά την καταγωγή του, Λαός που ξεχνά, είναι καταδικασμένος σε αφανισμό.
43 χρόνια μετά εμείς, οι Έλληνες Εθνικιστές, παραμένουμε πιστοί στα ιδανικά και την ιστορία μας, για να υπενθυμίζουμε σε όλους ότι αυτή η Γη, μας κληροδοτήθηκε από τους προγόνους μας και δεν θα επιτρέψουμε ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ να την ξεπουλήσει στους ξένους.
43 χρόνια μετά ΔΕΝ πρέπει να υπάρξει ΚΑΜΙΑ υποταγή και ΚΑΜΙΑ οπισθοχώρηση από τις Ρίζες μας. Η δική μας Πατρίδα ΔΕΝ έχει μοιραστεί στα δυο. Η δική μας Πατρίδα είναι κατεχόμενη και περιμένει υπομονετικά την Λευτεριά.
43 χρόνια μετά ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΜΕ και ΔΕΝ θα επιτρέψουμε σε ΚΑΝΕΝΑ να ξεχάσει. Γιατί οι θυσίες των ηρώων μας Δεν έγιναν για καμιά ΔΔΟ, αλλά για να διαφυλαχτεί η Πατρίδα, η Θρησκεία, η Οικογένεια μας. Γιατί η Κύπρος ήταν, είναι και θα παραμείνει Ελληνική όσο είμαστε ΕΜΕΙΣ εδώ.
Μαρίνα Πολυκάρπου
Μέλος Κεντρικής Διεύθυνσης Οργανωτικού Ε.ΛΑ.Μ
