Ήταν Μάιος του 1453, η δοξασμένη Βυζαντινή Αυτοκρατορία φτάνει στο τέλος της. Η χιλιόχρονη Ελληνική Αυτοκρατορία φτάνει στην έσχατη παρακμή και τα τείχη της Κωνσταντινούπολης περικυκλώνουν λυσσασμένοι Οθωμανοί, κρατώντας στα χέρια τους την αιμοβόρα πράσινη σημαία του Ισλάμ. Η πρώτη γραμμή άμυνας ολόκληρης της Ευρώπης απέναντι στο Ισλάμ πέφτει και έκτοτε η Ευρώπη βρίσκετε υπό την συνεχή ισλαμιστική απειλή.
Ήταν 6 Ιανουαρίου 1449, όταν σε ηλικία 45 ετών στέφθηκε Αυτοκράτορας του Βυζαντίου ο Κωνσταντίνος Δραγάσης Παλαιολόγος. Η μοίρα του το ‘χε να είναι ο τελευταίος αυτοκράτωρ, που σαν άλλος Λεωνίδας, στην πρώτη γραμμή της μάχης θα υπερασπιστεί τα ιερά και όσια του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας, πέφτοντας ηρωικά στο πεδίο της μάχης.
Το Απρίλιο του 1453 ο σουλτάνος Μωάμεθ Β’ απαιτεί την Παράδοση της Κωνσταντινούπολης στην οθωμανική στρατιά. Η απάντηση φυσικά ήταν ΟΧΙ. Έτσι στις 6 Απριλίου ξεκινά η πολιορκία της Πόλης με πέραν των 160.000 αντρών έναντι των 7000 υπερασπιστών της Βασιλεύουσας. Ο οθωμανικός στρατός διέθετε επίσης υπεροπλία έναντι των υπερασπιστών σε ιππικό, ναυτικό στόλο αλλά και στο πυροβολικό, καθώς διέθετε το υπερσύγχρονο για την εποχή τηλεβόλο κανόνι που κατασκεύασε ο Ούγγρος μηχανικός Ουρβανός.
Πέραν των επτά βδομάδων οι Οθωμανοί υπό τις εντολές του σουλτάνου Μωάμεθ Β’ προέβηκαν σε αλλεπάλληλες σφοδρές και βάρβαρες επιθέσεις έναντι των Πολιορκημένων υπερασπιστών της Κωνσταντινουπόλεως, τις οποίες απέκρουσαν πίσω από τα απόρθητα μέχρι τότε Θεοδοσιανά τείχη με περίσσια αυτοθυσία και ηρωισμό, προκαλώντας τεράστιες απώλειες στους Οθωμανούς.
Στις 21 Μαΐου, ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Δραγάσης Παλαιολόγος, δέχεται για δεύτερη φορά τον πρέσβη του Μωάμεθ Β’, ο οποίος του φέρνει ένα τελεσίγραφο. Ζητούσε την παράδοση της πόλης με την υπόσχεση να επιτρέψει στον Αυτοκράτορα και σε όσους το επιθυμούσαν να φύγουν με τα υπάρχοντά τους, ενώ θα αναγνώριζε τον Κωνσταντίνο ως ηγεμόνα της Πελοποννήσου.
Την ώρα της απόδοσης του τελεσιγράφου ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος έχει πλήρη επίγνωση της καταστάσεως, του επαπειλούμενου φυσικού θανάτου του και του γεγονότος ότι ο αγώνας αυτού και των συμπολεμιστών του είναι ουσιαστικά ανέλπιδος. Παρόλα αυτά, κόντρα σε κάθε λογική και στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, σαν άλλος Λεωνίδας, όπως ακριβός προστάζει η Ιστορία των Ελλήνων, δίνει την απάντηση που τον αναγόρευσε στο Πάνθεον των Ηρώων του Ελληνισμού.
«Τὸ δὲ τὴν Πόλιν σοὶ δοῦναι οὔτ’ ἐμὸν ἐστίν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ. Κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως άποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν». Που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει: «Το να σου παραδώσω όμως την Πόλη ούτε σε εμένα επαφίεται ούτε σε άλλον από τους κατοίκους της. Διότι με κοινή απόφαση οι πάντες θα αποθάνουμε αυτοπροαίρετα και δεν θα υπολογίσουμε τη ζωή μας.»
Στις 28 Μαΐου, στον μεγαλοπρεπή Ναό της Του Θεού Σοφιάς, τελείται η τελευταία Ορθόδοξη ακολουθία στην Κωνσταντινούπολη, ενώ τον λόγο στο τέλος παίρνει ο Αυτοκράτορας, δίνοντας πίστη και θάρρος στον Λαό και στους Συμπολεμιστές του.
Τρίτη 29 Μαΐου 1453, ημέρα φαρμακερή, ημέρα αποφράδα, η κερκόπορτα ανοίγει και μέσα στην Πόλη ξεχύνονται χιλιάδες Οθωμανοί. Κάπου εκεί, στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού αφήνει την τελευταία του πνοή ο τελευταίος Αυτοκράτωρ του Βυζαντίου, που έπεσε μαχόμενος με γενναιότητα σαν στρατιώτης. Ο Μύθος λέει πως Άγγελος από τους ουρανούς κατέβηκε και άρπαξε των Κωνσταντίνο και τον πήρε σε μια σπηλιά, όπου Μαρμαρωμένος περιμένει την Άγια μέρα που θα Απελευθερωθεί η Κωνσταντινούπολη για να επιστρέψει ως Ελευθερωτής και να πετάξει ξανά ο δικέφαλος πάνω απ’ τα ουράνια της Κωνσταντινουπόλεως.
Εάλω η Πόλις.
Ήταν 14:30 το μεσημέρι, όταν ποταμοί αίματος έπνιξαν τους δρόμους και τα στενά της Πόλης. Οι βάρβαροι εισβολείς, ο προαιώνιος εχθρός του Ελληνισμού κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη, λεηλατώντας τα τελευταία 564 χρόνια στις εκκλησίες μας, που αναμένουν την λύτρωση.
«Είπαν οι βάρβαροι πως σκότωσαν το Βασιλεύ του Κάστρου Κωνσταντίνο, μα αυτό είναι ψέμα. Το ξέρω, το είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Κάτω από τη Χρυσόπορτα της Πόλης του κοιμάται και προσμένει… Και κάθε που ο Ήλιος γέρνει προς τη Δύση ξύπνα και το σπαθί τροχίζει, τροχίζει το σπαθί του και λέει κάθε νυχτιά το ίδιο τραγούδι:
«Ακολουθείστε με αλαφροΐσκιωτοι.
Πυκνώστε τις φάλαγγες μου εσείς οι ονειροπαρμένοι.
Είμαι το πνεύμα μιας Αυτοκρατορίας όπου ποτέ της δεν εχάθη. Σαλπίσατε Βιγλάτορες τον ερχομό μου τα Λάβαρα ψηλά αποκρισάριοι έρχομαι εκδικητής και τιμωρός».
Μάιος 1453, Μάιος 2019, λίγα έχουν αλλάξει. Εδώ είναι οι τούρκοι, εδώ και οι τουρκοπροσκυνημένοι. Στο έσχατο σημείο που έχουμε φτάσει σήμερα, έχουμε καθήκον να σταθούμε Όρθιοι σε ένα κόσμο Ερειπίων. Σαν άλλοι Παλαιολόγοι, έχουμε χρέος στην ιστορία μας να διατρανώσουμε το μήνυμα πως δεν παραδίδουμε ψυχή, δεν παραδίδουμε γη και ύδωρ.
Η Κύπρος ΔΕΝ Πωλείται γιατί Περιφρουρείται.
