Ο Μάρκος Δράκος, με το ψευδώνυμο «Λυκούργος», γεννήθηκε στις 24 Σεπτεμβρίου 1932, στη Λεύκα. Τελείωσε το Δημοτικό σχολείο εκεί και μάλιστα με άριστα. Το 1950 αποφοίτησε από την Εμπορική Σχολή Σαμουήλ. Μετά την αποφοίτησή του, προσλήφθηκε ως λογιστής στην Ελληνική Μεταλλευτική Εταιρία. Στη ψυχή του όμως, πάντα φώλιαζε το όραμα της ελευθερίας.

Το 1952 έγινε μέλος της Παγκύπριας Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας αλλά μετά το κλείσιμο των γραφείων από τον τότε Βρετανό Κυβερνήτη της Κύπρου, το 1953 ο Μάρκος Δράκος έγινε μέλος της ΣΕΚ. Σε δράσεις τους, με επικεφαλή τον ίδιο η ομάδα του προκάλεσε βλάβη στον ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό Δεκελείας με αποτέλεσμα όλη η Λευκωσία να βυθιστεί στο σκοτάδι για ώρες.

Τον επόμενο χρόνο μυήθηκε στην ΕΟΚΑ, μαζί με άλλα στελέχη της ΣΕΚ. Ο Αρχηγός Γεώργιος Γρίβας-Διγενής, επέλεξε τον Δράκο να δώσει το σύνθημα για την έναρξη του Αγώνα. Η ομάδα με το όνομα «Αστραπή» την οποία ηγούταν ο ίδιος, ανατίναξε με απόλυτη επιτυχία τη Κυπριακή Ραδιοφωνική Υπηρεσία ( ΡΙΚ ), τη νύχτα της 31ης Μαρτίου 1955.

Στις 30 Ιουνίου του 1955, συνελήφθη με τη κατηγορία της κατοχής σφαιρών, έπειτα από προδοσία μέλους των ομάδων της Λευκωσίας. Κρατήθηκε στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας μέχρι τις 15 Ιουλίου και μετά μεταφέρθηκε στο Φρούριο της Κερύνειας. Στις 23 Σεπτεμβρίου δραπέτευσε μαζί με άλλους 15 συναγωνιστές του, κόβοντας τα σίδερα του κελιού του Φρουρίου και δένοντας κουβέρτες χρησιμοποιώντας τες ως σκοινί. Μετά τη δραπέτευσή του επικηρύχτηκε με το ποσό των πέντε χιλιάδων λιρών.

Ο Αρχηγός τον διέταξε και προωθήθηκε στην αντάρτικη ομάδα του Κύκκου. Έμειναν στη περιοχή της Βασιλικής μαζί και με άλλους συναγωνιστές, κατασκεύασαν κρησφύγετα και άρχισαν εντατική εκπαίδευση. Στο επόμενο διάστημα, η ομάδα του Δράκου που αποτελούταν από 15 άτομα ανέπτυξε γρήγορα δράση και πλούσια εναντίον των Άγγλων.

Στις 15 Δεκεμβρίου του 1955, σε μάχη μεταξύ αγωνιστών της ΕΟΚΑ και Άγγλων στρατιωτών ο Μάρκος Δράκος τραυματίστηκε στο κεφάλι. Έτυχε μυστικά περίθαλψης και με άλλα μέλη της ομάδας τους, επέστρεψε και πάλι στη περιοχή Κύκκου.

Αρχές του 1956, προωθήθηκε στη περιοχή Καστανιές. Κατά τους μήνες Μάιο-Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, λόγω των σαρωτικών ερευνών που διεξήγαγαν οι Άγγλοι στη περιοχή Κύκκου, οι ομάδες που κρύβονταν στη περιοχή αναγκάζονταν συνεχώς να μετακινούνται. Ο Δράκος με την ομάδα του προχώρησε προς τη Λινού Σολέας.

Στις 12 Νοεμβρίου του 1956, ηγήθηκε εναντίον φάλαγγας στρατιωτικών οχημάτων στο δρόμο Λεύκας-Καλοπαναγιώτη.

Τον Ιανουάριο του 1957, υπήρξε προδοσία στη περιοχή και αγωνιστές συνελήφθησαν αναγκάζοντας τον Δράκο για ασφάλεια, να μετακινηθεί προς Σολέα πάλι. Καταδιωκόμενος από τους Άγγλους κατέληξε με την ομάδα του στη περιοχή Ευρύχου-Σινά Όρους.

Τη 18η Ιανουαρίου και ενώ ο Δράκος με την ομάδα του πορευόταν μέσα στο σκοτάδι υπό σφοδρή θύελλα και ισχυρή καταιγίδα, ήρθαν ξαφνικά αντιμέτωποι με βρετανική περίπολο η οποία άνοιξε πυρ εναντίον τους. Ο Μάρκος Δράκος και ο Κώστας Λοΐζου που προπορεύονταν, δέχθηκαν τις σφαίρες των Βρετανών. Ο Μάρκος είχε δεχθεί 40 σφαίρες σε όλο του το σώμα ενώ ο Λοΐζος είχε τραυματιστεί σοβαρά στο πόδι.

Το βράδυ της 18ης Ιανουαρίου 1957, ο Μάρκος Δράκος πέρασε στην αιωνιότητα. Το αίμα του πότισε το δέντρο της ελευθερίας και η θυσία του χαλύβδωσε τη θέληση των παλληκαριών να συνεχίσουν τον Αγώνα.

Το σώμα του ήρωα τάφηκε κρυφά στα Φυλακισμένα Μνήματα από τους Άγγλους φοβούμενοι τυχόν εκδηλώσεις εναντίον τους.

Το άγαλμά του βρίσκεται στη Λευκωσία, δείχνοντας με το δάχτυλό του και το χέρι υψωμένο, το δρόμο για τον Αγώνα και τη τελική δικαίωση των πόθων του λαού μας.

markos drakos

Ο Αρχηγός εγκωμίασε το Μάρκο Δράκο με τα παρακάτω λόγια:

«Υπήρξεν αγνός, τίμιος, ανιδιοτελής και γενναίος μαχητής. Εκ των πρώτων προσέτρεξεν εις τας τάξεις της Οργανώσεως. Ο θάνατός του με απεστέρησε ενός αρίστου συμπολεμιστού, την δε Κύπρον ενός τέκνου της, το οποίον θα της ήτο λίαν χρήσιμον, όχι μόνον εις τον απελευθερωτικόν αγώνα, αλλά και εις την μετ’ αυτόν δημιουργικήν εργασίαν διά την πρόοδον και ευημερίαν της. Η θλίψις μου διά τούτο ήτο μέγιστη. Αλλά και όλη η Κύπρος εθλίβη και τον εθρήνησε δικαίως. Ήρωες, ως ο Δράκος, και θνήσκοντες δεν παύουν να ζουν. Παραμένουν φωτεινοί οδηγοί των επιζώντων, διά την εκπλήρωσιν της αποστολής των εις ωραίους ευγενείς αγώνας».