Καθώς αποχωρούσαν τα γερμανικά στρατεύματα από την Ελλάδα, οι κατσαπλιάδες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ δεν έχαναν ευκαιρία και έζωναν τις απελευθερωθείσες ελληνικές πόλεις, διατάσσοντας την παράδοση των υπερασπιστών τους. Οι διαταγές που είχαν από την ηγεσία του ΚΚΕ, ήταν σαφείς: έπρεπε να κομμουνιστικοποιήσουν απανταχού τις ελληνικές πόλεις, εξοντώνοντας οποιονδήποτε υπερασπιστή.
Στις αρχές Ιουνίου του 1944 το ΚΚΕ, αποστέλλει για τον σκοπό αυτό στη Πελοπόννησο, τον αρχί-σφαγέα Άρη Βελουχιώτη, Θανάσης Κλάρας ή Μιζέριας.
Στις 4 Σεπτεμβρίου, οι γερμανικές δυνάμεις, αποχωρούν από τη Μεσσηνία, την Ηλεία και την Λακωνία.
Την επόμενη μέρα, τα κόκκινα θηρία με επικεφαλή τον Νίκο Μπελογιάννη περικύκλωσαν τη πόλη της Καλαμάτας, ζητώντας τη παράδοσή της.
Η πόλη υπερασπιζόταν από δύναμη 600 ανδρών των Ταγμάτων Ασφαλείας και 200 ανδρών της Χωροφυλακής, υπό την διοίκηση του τότε νομάρχη Δημήτριο Περρωτή.
Ο νομάρχης και οι υπόλοιποι παράγοντες της πόλης, απάντησαν με ένα βροντερό <<ΟΧΙ>> στους κουμμουνιστοσυμμορίτες. Τα χαράματα της 9ης Σεπτεμβρίου, χίμηξαν σαν λυσσασμένα σκυλιά στη Καλαμάτα, φωνάζοντας <<Φασίστες παραδοθείτε>>. Κανένας δεν δείλιασε και δεν παραδόθηκε.
Οι Εθνικιστές, είχαν μια καλά οργανωμένη άμυνα στα καίρια σημεία της πόλης. Όμως, οι αντίπαλες δυνάμεις υπερτερούσαν στη κατοχή βαρέων όπλων και πυρομαχικών. Αποτέλεσμα, τα φυλάκια να πέφτουν στα χέρια του εχθρού. Οι ΕΛΑΣίτες στο πέρασμά τους δεν άφηναν τίποτα όρθιο.
Στα χέρια τους κρατούσαν τις <<μαύρες λίστες>> που είχαν από καιρό συντάξει, έμπαιναν στα σπίτια των πατριωτών και έσφαζαν αδιάκριτα όποιον έβρισκαν μπροστά τους, έβαζαν φωτιά και συνέχιζαν στον επόμενο.
Ως τα μεσάνυχτα, το μόνο απόρθητο σημείο ήταν η Διοίκηση Χωροφυλακής Μεσσηνίας. Εκεί, ήταν συγκεντρωμένοι κάποιοι τρομοκρατημένοι πολίτες, οι αρχές της πόλης και οι εναπομείναντες μαχητές. Ο κλοιός έσφιγγε και αμέσως αποφασίστηκε ομόφωνα η έξοδος των δυνάμεων προς τον σιδηροδρομικό σταθμό και η αναχώρηση προς τον ελεύθερο μέχρι εκείνη τη στιγμή Μελιγαλά.
Περίπου χίλιοι εθνικόφρονες κατάφεραν να φτάσουν στο προορισμό. Στον Μελιγαλά, είχαν προσέλθει και από άλλα χωριά εθνικόφρονες, προκείμενου να ριχτούν στη μάχη, υπέρ της πατρίδος.
Τα ξημερώματα της 13ης Σεπτεμβρίου, ο Μελιγαλάς περικυκλώθηκε από τα κόκκινα σκυλιά, με επικεφαλή τους τον αρχί-φονιά Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος είχε δώσει σαφή διαταγή: <<Πας συλλαμβανόμενος Ταγματασφαλίτης θα τουφεκίζεται επιτόπου>>.
Μέχρι και τις 15 Σεπτεμβρίου, επί δυόμιση μέρες, η ελληνική ψυχή στάθηκε όρθια, οι υπερασπιστές του Μελιγαλά δεν έκαναν βήμα πίσω! Οι γενναίοι Έλληνες πατριώτες πολεμούσαν σαν λιοντάρια!
Κάτω από σφοδρές επιθέσεις που δέχονταν, εκεί στα χαρακώματα, στον αγώνα για τη λευτεριά, αντιστέκονταν με όλες τους τις δυνάμεις.
Τα πυρομαχικά όμως έμελλε κάποια στιγμή να τελειώσουν.
Το απόγευμα της 15ης Σεπτεμβρίου μπήκαν στη πόλη οι αιμοχαρείς λησταλήτες του Βελουχιώτη.
Ότι ακολούθησε δεν έχει ξαναγραφτεί πουθενά, σε καμία ιστορία, ούτε στη παγκόσμια ούτε και στην ελληνική. Σκηνές θηριωδίας και αποτροπιασμού. Σκηνές φρίκης!
Οι εγκληματίες καβαλάρηδες με τα Σλάβικα ρούχα της Στέππας, τριγύριζαν στη πόλη και σκότωναν όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Μπήκαν στο νοσοκομείο και έσφαξαν 41 τραυματίες. Σκότωναν αδιακρίτως, γυναίκες, άντρες, παιδιά, γέρους. Έγκυοι γυναίκες ξεκοιλιάζονται και κοπέλες βιάζονται κτηνωδώς. Τη θέση της Ελληνικής σημαίας στη Κοινότητα, τη παίρνει ένα κόκκινο πανί. Όσα γυναικόπαιδα είχαν κλειστεί σε σπίτια για να σωθούν από τα κόκκινα κτήνη, παρακαλούσαν τους σφαγείς να τους λυπηθούν και εκείνοι απλά έβαζαν φωτιά αναγκάζοντάς τους να βγουν έξω και τους έσφαζαν … Μοναχά, σφαγές, σφαγές, σφαγές …
Στις 16 Σεπτεμβρίου, όσοι απέμειναν ζωντανοί φυλακίστηκαν, ενώ τα γυναικόπαιδα τα έκλεισαν σε διάφορα υπόγεια χωρίς νερό και τροφή. Όσοι – δυστυχώς – έγκριτοι Καλαματιανοί απέμειναν ζωντανοί, τους μετέφεραν στη Καλαμάτα, τους κατακρεουργούσαν και τους κρεμούσαν στις κολόνες φωτισμού στη κεντρική πλατεία της Καλαμάτας.
Στη συνέχεια της θηριωδίας τους, συγκεντρώνουν τον κόσμο στη θέση <<Μπεζεστένι>>. Τους χωρίσανε σε ομάδες και τους έδεσαν μεταξύ τους ανά τρεις, με καλώδια και σύρματα.
Προορισμός αυτών ήταν η <<Πηγάδα>> του Μελιγαλά, μια δεξαμενή πλάτους τεσσάρων μέτρων και βάθους δεκάξι.
Ξεκίνησε η πορεία <<θανάτου>>. Γυμνοί, ανυπόδητοι, νηστικοί, διψασμένοι, τραυματίες, καλούμενοι όλοι να βαδίσουν γρήγορα, όσοι δε τα κατάφερναν οι κουμουνιστές τους έσφαζαν επιτόπου. Οι παρασυρόμενοι από τον σφαγιασθέντα – καθότι δεμένοι μεταξύ τους – σφαγιάζονταν και εκείνοι. Όσοι τολμούσαν να πουν κάτι ή να βγάλουν ένα βογγητό κατά τη διαδρομή, τους περίμενε η ίδια τύχη.
Στη <<Πηγάδα>>, είχαν ήδη καταφθάσει και πάρει θέση οι δήμιοι όπου θα αναλάμβαναν όσους θα είχαν απομείνει ζωντανοί.
Φτάνοντας, ανά τριάδες τους παρέδιδαν στους δήμιους και εκείνοι σφάζοντάς τους πρόχειρα, με μαχαίρια, κατσαβίδια, τσεκούρια, ακόμα και κονσερβοκούτια, τους πέταγαν μέσα μισο-ζωντανούς, τον έναν πάνω στον άλλον. Για κάποιους, εφάρμοσαν ακόμα χειρότερο τρόπο, όπου με κλαδευτήρια τους έκοβαν χέρια, πόδια, αυτιά και μύτες.
Τρεις ολόκληρες μέρες έσφαζαν … 18, 19 & 20 Σεπτεμβρίου.
1.800 περίπου Έλληνες πάσης ηλικίας, ανεξαρτήτως φύλλου, φονεύονται κτηνωδώς από τα χέρια των κομμουνιστοσυμμοριτών. Πρόκειται περί εκδηλώσεων αφάνταστου αγριότητας που η παγκόσμια ιστορία δεν έχει καταγράψει ποτέ ξανά. Η Ελευθερία της Ελλάδος, πληρώνεται ακόμα μια φορά με αίμα.
Τιμή και Δόξα σε αυτούς που πολέμησαν υπέρ βωμών και εστιών, που με το αίμα τους κράτησαν ψηλά το όνομα του <<Έλληνα>>, καθαρό και άσπιλο!
