Ο φλογερός, ο στρατολόγος της ΕΟΚΑ Παπασταύρος Παπαγαθαγγέλου, υπήρξε μία από τις ιστορικότερες μορφές της Κυπριακής ιστορίας και του Ελληνισμού. Γεννήθηκε στην Αγία Βαρβάρα Λευκωσίας το 1911 και στις 10 Μαΐου του 2001 έφυγε από αυτή την ζωή.
Το 1931 αποφοίτησε από το Παγκύπριο Ιεροδιδασκαλείο. Στη συνέχεια, εργάστηκε σαν διευθυντής της Ελληνικής Σχολής Αλεξανδρέττας και το 1936 επιστρέφει στην Κύπρο και διδάσκει σε δημοτικά σχολεία. Χειροτονείται διάκονος και διδάσκει θρησκευτικά στα γυμνάσια από το 1940. Το 1949 έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Σχολή Ιεροκηρύκων, Εξομολόγων, Κατηχητών της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Τα βήματα της ενενηντάχρονης ζωής του δεν τα περπάτησε απλώς στα πολύκλαδα σταυροδρόμια της πολύπαθης Κυπριακής Ιστορίας. Όπως γράφει ο ίδιος «…θεώρησα υποχρέωση και καθήκον μου από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, να στρατευθώ σε τούτον τον αγώνα για την εθνική αποκατάσταση του Κυπριακού Ελληνισμού. Και στρατεύθηκα». Καημός και πόθος και σκοπός της προσωπικής του στρατεύσεως ήταν η Κύπρος να απελευθερωθεί από άκρη σε άκρη.
Ο Παπάσταυρος Παπαγαθαγγέλου ο φλογερός ιερέας που με την αγάπη του στο Θεό και στην πατρίδα ενέπνευσε χιλιάδες νέους να αγωνιστούν για μια Κύπρο ελεύθερη και ενωμένη με τη μητέρα Ελλάδα. Ίδρυσε διάφορες οργανώσεις όπως την ΟΧΕΝ Λευκωσίας, τα κατηχητικά στη Λευκωσία και την Απογευματινή Σχολή Εργαζομένου Κοριτσιού. Επίσης ήταν συντάκτης του επαναστατικού δελτίου Ένωσις. Σημαντικό ήταν το ότι πρωτοστάτησε στην ίδρυση την επαναστατικής οργάνωσης ΚΑΡΗ (Κύπριοι Αγωνιστές Ριψοκίνδυνοι Ηγέτες) ενώ αποτέλεσε και μια ζωντανή ιστορία του έπους της ΕΟΚΑ. Γι’ αυτό, το περπάτημα του Παπασταύρου στην Κυπριακή ιστορία άφησε αχνάρια – δείκτες πορείας για τις μέλλουσες γενιές. Όλα του τα ίχνη, απ’ όποια πλευρά κι αν τα πάρεις, συγκλίνουν πάντα στην ίδια κατεύθυνση: στην Μάνα Ελλάδα. Αταλάντευτη η αγωνιστική του πορεία προς την: «Ένωσιν και μόνον Ένωσιν!».Η ιστορία της Κύπρου στα ανεπανάληπτα εκείνα χρόνια, τα ματόβρεχτα, ηρωικά της Ε.Ο.Κ.Α. (1955-1959), στην προμετωπίδα του αχειροποίητου μαυσωλείου, που ο καθένας ανήγειρε στην ψυχή του, ήδη έχει χαράξει στην πρώτη σειρά το όνομα του Παπασταύρου. Διότι αυτός ο απλός Ρασοφόρος ήταν η ψυχή του Αγώνα. Ως και προ ετών μόλις, αφού οι Τούρκοι αλωνίζουν την Κύπρο, σε μια στιγμή εξομολογητικού ηρωισμού, ο Παπασταύρος με φλογερή τη ματιά ξέσπασε: «Δώστε μου 40 παλικάρια, και την ελευθερώνω την Κύπρο. Ναι, 40 μονάχα· δεν μου χρειάζονται περισσότερα».
Ήρωας, αγωνιστής, αρχηγός, εμπνευστής, «μάρτυς» της Ελευθερίας, κι ας μη τον σκότωσαν. Υπάρχουν πολλών ειδών βασανισμοί….το μαρτυρούν κι οι εξορίες του στις Σεϋχέλλες (1956-57) και στην συνέχεια, η εξορία στην Αθήνα (1957-1959).
Ο Παπασταύρος ήταν προ παντός πνευματικός Άνθρωπος. Τίποτε το τραχύ στον χαρακτήρα του και στην αναστροφή του, κι ας ήταν ένας ορμητικός «μπουρλοτιέρης» στον αγώνα. Καλλιεργημένος ψυχικά, έξυπνος άνθρωπος, μορφωμένος, κοινωνικά ευπρεπής, αυτός ο φλογερός μαχητής, ήταν ένας πράος λευίτης στη συναναστροφή του, στοργικός, καλόκαρδος, φιλόξενος, ευπροσήγορος, ευγενής. Άριστος πνευματικός στο εξομολογητήριο. Άριστος και στις κοινωνικές του σχέσεις. Σεμνός και ένθεος, περίμενε να δει την Ένωση της Κύπρου «που την υπόγραψε ο Θεός». Μέχρι την αυγή της Πέμπτης, 10 του Μάη 2001, που ο Θεός τον κάλεσε κοντά Του. Ο λαός της Κύπρου τον κήδεψε με πόνο και τιμές πολλές, συνοδεύοντάς τον στην τελευταία του κατοικία με το «Ξύπνα καημένε μου ραγιά…» που ήταν ο καημός του.
ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΠΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ: ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ! Ευγνώμονες όσοι τον γνωρίσαμε…
